Wachten

Niet de ontbijtaanbieding tot 11 uur -gereduceerde prijzen van de broodjes plus extra koffie-, maar de onhandigheid van het personeel genereert de wachtrij. Dat 2 van de 4 personeelsleden nieuw zijn is niet het probleem, maar beiden hebben twee linker handen waarvan ze niet weten wat ze ermee aan moeten. De nieuwelingen zien het werk totaal niet en lopen elkaar ook nog eens in de weg. De lekkere warme broodjes blijven te lang liggen en koelen af, iets wat de smeuïgheid niet ten goede komt.
De personen in de rij wachtenden vertegenwoordigen vrij aardig de diversiteit aan mensen die in Kuala Lumpur rondlopen: een in frisse kleuren, trendy geklede Maleise meid met hoofddoek, een snelle jongen in een slecht passend grijs pak, een Chinese tiener in strakke shorts met bijpassend hempje, een doorsnee Maleis/Chinees gezinnetje, een in het zwart gesluierde dame op hippe sportschoenen, 2 kantoorbedienden in nette broek met wit overhemd, een tot over haar oren verliefde ladyboy met haar vriend en ik, een toerist. Na mij sluitt nog een Indiër aan en daar blijft het bij. Het is inmiddels na elven. Blijkbaar heeft men nog geen trek voor een broodje tegen de normale prijs.
Mijn spulletjes zijn weer gepakt voor de terugvlucht naar U-Tapao, maar daarvoor moet ik eerst een stuk met de metro. Vanwege de beperkte ruimte heeft men nabij Bukit Bintang de sporen van de metro niet naast elkaar gebouwd, maar boven elkaar. Ook uit ruimte gebrek hebben niet alle ingangen een roltrap naar beneden. Aangezien ik met mijn bagage naar het diepste perron moet, heb ik al uitgezocht welke ingang wel een neergaande roltrap heeft.
Op het vliegveld sta ik een half uur in de rij om alleen mijn bagage af te geven, ondanks dat ik mijn boardingpass en het bagagelabel al uit een selfservice check-in kiosk heb weten te peuteren.
Het vliegtuig dat uit Macao moet komen, komt te laat binnen met als consequentie dat het wachten geblazen is. De immigratiekaarten, benodidigd om Thailand in te mogen, worden normaal in het vliegtuig verstrekt, maar zijn door de vertraging ook niet aan boord gekomen. Ze worden nu uitgedeeld bij op het vliegveld van aankomst. Dan is iedereen ineens op zoek naar een pen, zijn of haar paspoort en een plekje om het formuliertje in te vullen. Wijs geworden van vorige vluchten, heb ik alles bij de hand.
Het documentje is snel ingevuld en als een van de eersten sta ik bij mijn “vrienden” van de douane. Na mijn wijsvingers afdruk en gelaat voor de zoveelste keer digitaal te hebben achtergelaten wordt mijn paspoort gestempeld met een visum voor 30 dagen. Dat krijg ik samen met de van de immigratiekaart afgescheurde departure card, formulier TM-6, een stukje papier dat je niet moet verliezen, terug.
Reguliere taxi’s brengen passagiers vanuit de stad tegen het normaal geldende tarief naar de vertrekhal. Ik verwacht dat deze taxi’s na aflevering van de reizigers doorrijden naar de aankomsthal om daar een retourvracht binnenkomende passagiers mee terug te nemen naar de stad, maar geen enkele taxi is te bekennen bij de uitgang. Wel is er de mogelijkheid om of tegen een te hoog tarief in een volgepropt busje naar het hotel te worden gebracht of bij een balie een veel te dure taxi te bestellen.
U-Tapao is een bewaakt, omheind militair vliegveld. De openbare weg, waar reguliere taxi’s rijden, ligt op 2 à 3 kilometer afstand. Dat is tijdens de over ons uitvallende onweersbui niet te belopen met bagage. Daarbij zal me hoogstwaarschijnlijk een verhoor en inspectie te beurt vallen bij het passeren van de wachtpost, want niemand loopt naar de openbare weg.
Ik besluit een dure taxi te nemen. Een splinter nieuwe SUV in de meest luxe uitvoering inclusief WiFi komt voorrijden met een chauffeur die net zijn rijbewijs heeft, alléén maar Thais spreekt en de weg niet kent.
De geldigheid van mijn zojuist verkregen visum is 30 dagen, maar ik heb nog 52 dagen te gaan. De oplossing ligt in het immigratiekantoor bij mijn hotel om de hoek. Ik ga er even langs om het aanvraag formulier TM-7 op te halen. Tevens krijg ik een briefje mee waarop staat waaraan de aanvraag moet voldoen.
De receptioniste in het hotel vind ik bereid me mee te helpen met het invullen, omdat niet overal even duidelijk is waar wat in te vullen. Zij meldt tussen neus en lippen door dat het verlengen van het huidige visum pas kan als dat bijna verlopen is, in april, maar dan heb ik gepland niet meer hier te zijn.
Omdat ik ook wat fouten bij het invullen heb gemaakt ben ik de volgende morgen weer naar het immigratiekantoor gegaan, gevraagd hoe het met het verlengen zit en heb weer een formulier TM-7 meegenomen. Men meldt dat het verlengen kan zoals ik wil. Bij het immigratiekantoor hebben zich bureautjes gevestigd die mensen tegen een overdreven fee om allerlei redenen met visum verlenging helpen, bv. degenen die Thais noch Engels spreken.
Ik loop binnen en doe daar ook navraag vanaf wanneer de verlenging aanvangt. Er wordt me gezegd vanaf vandaag en als je anders wilt, moet je in april terugkomen, maar.............ik kan het vanmiddag voor je regelen zoals jij het wilt hebben.
Kosten: €50,- voor de verlenging plus €100,- “for my Office”.
Ik wens hem het allerbeste en vertrek.
Nadat ik de hele papierwinkel heb verzameld inclusief een document van het hotel ga ik ‘s anderendaags goed geluimd voor de derde keer naar het immigratiekantoor. Verbaasd over de snelheid van handelen sta ik na 20 minuten wachten alweer buiten, weliswaar €50,- armer, een ervaring rijker, maar wél met de gewenste verlenging.