Het luipaard en Nico

De laatste ochtend onder mijn klamboe op het dek, krijg ik a cup of tea and rusk op bed aangeboden. Terwijl de zon zijn best doet boven Antilope eiland uit te komen, de rest van de groep zijn laatste rondvaart in de volgbootjes maakt, proberen een paar bavianen de boot te beklimmen. De bemanning grijpt in en verjaagt ze.

Het ontbijt is gereed. De motoren van onze houseboat worden gestart. Voor de laatste keer ontbijten we in de schaduw op het bovendek bij een zwoel windje, terwijl de kapitein de boot terug naar de haven van Kariba loodst.

Tenzij de luxe boten uitgevaren zijn, constateren we in de haven dat onze boot een van de betere houseboats is.

Ted staat al met een gepoetste truck op ons te wachten. De bagage met de overgebleven etenswaren worden ingeladen en nadat de resterende diesel in de tanks wordt gepeild, het verbruik van de brandstof wordt berekend en afgerekend, vertrekken we richting Harare. Al snel zien we een van de problemen van Zimbabwe: lange rijen wachtende auto’s bij die tankstations staan die nog benzine hebben.

De nog af te leggen afstand is een kleine 400 km waarvan de eerste 60 km tot aan de plaats Makuti door een wildlife/safari gebied over wat wij categoriseren als een B-weg.

Door de warmte dut iedereen langzaamaan in.

Nico, een verwoed fotograaf, is voor de zesde keer in Afrika, maar heeft nog nooit een luipaard in volle glorie gezien. Hij zit voor me, ook te knikkebollen. De weg loopt langzaam omhoog en net voordat we op de top zijn, trapt Ted op de rem en stopt. Ik sta op van mijn stoel en zie door de voorruit een luipaard. Ondanks dat het hoofdzakelijk een nachtdier is, loopt het nu langs de kant van de weg. Bruusk ontwaak ik Nico uit zijn reis door dromenland. Daarvoor in de plaats krijgt hij echter een wonderbaarlijk mooi zicht op een luipaard. Het luipaard loopt de weg af de bossage in, krabt met zijn nagels over een boom, draait zijn hoofd om alsof hij wil zeggen: zien jullie me wel. Langzaam loopt hij verder de bush in en verdwijnt achter een heuvel. De plaatjes die ik schiet met mijn IPhone kunnen volstrekt niet tippen aan de foto’s die Nico en anderen met hun telelenzen hebben geschoten.

Cor, die altijd in de cabine op de bijrijdersstoel zit, komt de trap van de truck op, om zijn ervaringen met de onze uit te wisselen. Terwijl hij de trap opklimt om binnen te komen kust Nico hem van blijdschap spontaan boven op zijn hoofd, dat in zijn jeugdjaren behaard was.

Om tijdens de laatste uren van een vierweekse vakantie nog een luipaard zien is net als een winnende goal maken in de laatste minuut van de verlenging van een champions league wedstrijd.

In tegenstelling tot Botswana en Zambia is Zimbabwe erg vruchtbaar, tot de jaren zeventig van vorige eeuw was het de graanschuur van zuidelijk Afrika, maar het regime heeft binnen enkele jaren door mismanagement weten te bewerkstelligen dat de opbrengsten nog maar zeer gering zijn.

Het plan is om onderweg ergens te gaan lunchen, maar we weten niet of er iets te krijgen is. Het alternatief zijn de restanten van de boot. We hebben geluk.

Ons onderkomen in Harare is ooit een prachtig huis met vele kamers geweest, maar nu is er “room for improvement”. Zeer gering onderhoud heeft zijn sporen achter gelaten. Het verwachte ontbijt van morgenvroeg kan niet geserveerd worden. Het valt allemaal wat tegen, maar omdat het al laat in de middag is en we geen andere mogelijkheden voor handen hebben, besluiten we te blijven.

Het is een jas kouder dan in Kariba, een dekentje op bed is heerlijk.

Voor het ontbijt bieden de overblijfselen van de boot de oplossing, alleen moet er brood gekocht worden. Een jongen gaat op pad om drie broden te kopen. Vanwege de rantsoenering kan hij er maar twee krijgen. Hij vindt iemand anders die bereid is er ook een te kopen. Gelukkig eist die voor zijn dienst geen half brood op.

Rond tien uur gaan we naar een opvangcentrum voor dieren die door omstandigheden niet meer in de vrije natuur kunnen leven.  We rijden door lanen met vele prachtige paars bloeiende Jacaranda bomen. Een van de beheerders leidt ons rond. Hij toont ons enkele malen aan op welke wijze dieren en planten het evenwicht in de natuur behouden.

Het geheel draait op donaties. Zelf heb ik altijd mijn twijfels bij dit soort organisaties.

De verhuurster van de truck, die al meer dan 20 jaar in Harare woont, is ook meegegaan. Ze vertelt over de toestanden in het land en de huidige niet te begrijpen regelingen c.q. verordeningen die de regering treft. 90% Van de staatsinkomsten gaan op aan salarissen. De armen en middenklasse worden armer en “de clan” rijker. Niemand weet waar dit uiteindelijk toe leidt.

Van de vele kunst die in Zimbabwe wordt gemaakt hebben we helaas weinig gezien. Veel van het  houtsnijwerk en de sculptures die in heel zuidelijk Afrika te koop worden aangeboden worden hier vervaardigd. Om veiligheidsredenen gaan we niet de binnenstad van Harare in. Onverwachts vinden daar regelmatig confrontaties tussen politie en bevolking plaats. Daardoor kunnen we nergens deze soms erg mooie artikelen bewonderen of aanschaffen.

Rond middernacht vertrekt ons vliegtuig richting Nairobi waar we overstappen in een dreamliner met bestemming Schiphol.

Na van iedereen in Amsterdam afscheid genomen te hebben, heb ik mijn 50 US$ biljet van 2001, dat nergens werd geaccepteerd in Afrika, maar meteen, zonder problemen, geruild bij het GWK kantoor op de luchthaven.

Het is maar afwachten of ik komende nacht weer kan slapen in mijn waterbed zonder het geluid van open- en dichtgaande tentritsen, snurkende buren, brullende leeuwen of een bijna wegwaaiende klamboe met klapperende lakens.