TuutTuut

De vuile was gaat voor de laatste keer naar de laundry shop. Ook op zondag neemt men deze graag in ontvangst. Mijn zorg is niet of de dame van de wasserette de was schoon c.q. fris krijgt, maar of ze hem droog krijgt. De laatste dagen lijkt het wel een zondvloed, begeleid door hard knallend en knetterend onweer. Met bakken tegelijk valt het water naar beneden en dat terwijl het regenseizoen officieel pas over ruim een maand aanvangt.
Gistermiddag was het gehele gebied overstroomd. Voor de de deur van mijn hotel kon ik vissen, eendjes voeren, pootje baden, suppen of kajakken. Het water liep via de ondergestroomde boulevard het strand op, nam veel zand mee en sloeg een heel stuk strand weg.
Toeristen zijn er niet veel meer. Het is nu ‘s avonds rustig eten op de markt van Jomtien zonder de vele Russen met meegebrachte sterke drank en cola om me heen. De meeste bezoekers in Pattaya zijn Chinezen, geen individuele toeristen, maar groepsreizigers.
Tijd om ook weer mijn 73 daagse overwintering te beëindigen, maar kan ik wel naar huis en krijg ik mijn bagage mee met alle storingen en stakingen: personeel Lufthansa, de maatschappij waarmee ik vlieg, de bagage afhandelaars op Schiphol, de stroomstoring op Schiphol en de staking in het streekvervoer.
Ook deze uitdaging zal ik, net als alle andere in de afgelopen twee en een halve maand, moeten aangaan, zoals het verlengen van mijn visum bij de immigratiedienst en het meer dan 40 mailtjes lange dispuut met Agoda over teruggave van €28,69. Overigens heb ik weer een dispuut over de teruggave van €9,63.
Het was een periode van veel beachen. Het 3 weken leven bijna op het strand van Koh Kwang evenals de bezoeken aan de verschillende stranden van Khao Lak waren schitterend. De onverwachtse uitnodiging voor het rice met duck ontbijt in Krabi en het bezoek aan de Emerald pool waren verrassend.
Het opa-en over mijn tweejarig Thais-brabbelend vriendinnetje Phia was gezellig. Zij wist me het Thaise woordje yîm, wat glimlachen betekent bij te brengen. Iedere keer als een camera op haar gericht werd zei ze : “yîmyîm” en trok daarbij een lachend  snuitje.
Omdat het in Nederland zo koud is, werd ongevraagd met een snelbreiset, een langwerpige in plaats van ronde houten punnikklos, in de avond- en nachtelijke uren een sjaal voor me gebreid.
Ondanks de vele “te betalen uitnodigingen” heb ik Hong Island niet bezocht, maar wel onuitgenodigd, betaald en onbetaald, vele malen Hong Nam, wat zoveel als toilet betekent.
Deze blog is voor mezelf een reisverslag als herinnering en voor de volgers een update van de gebeurtenissen. De bemerkingen op foto’s en verhalen waren bemoedigend.
Tuuttuut, alarmeert mijn agenda, je visum loopt ten einde, maar dat lawaai produceert ook de taxi, die voor de deur staat te wachten.
Op naar het vliegveld.