De Cirkel

Zou een stralend zonnetje en een strak blauwe lucht achter het verduistering rolgordijn van mijn kamer 629 zitten? Langzaam trek ik aan het koortje het gordijn open, maar in plaats van de zon zit het raam vol spetters met een egaal grijze lucht op de achtergrond. Ook na de derde nacht zijn de weergoden in Singapore me niet gunstig gezind. Had ik misschien toch even moeten binnenlopen in de Sri Mariamman tempel, een Hindu tempel, of de Kwan Im Thong Hood Cho tempel, een Chinees-Boeddhistische tempel, of de Masjid Bencoolen moskee, twee deuren verder, of een kaarsje moeten opsteken in een van de vele kerken? Hoe het ook zij, het is zondag, en ik doe het rustig aan vanwege het gemiezer.
Rond half twaalf zit ik bij Paris Baguette in Bugis Junction, wat men “a funky modern mall” noemt. Vlakbij een roltrap laat ik me een broodje heerlijk smaken. Er wonen hier veel Chinezen. Daardoor is het ‘s morgens niet altijd gemakkelijk om een broodje kaas met een kop koffie te vinden, wel dumplings in stoommandjes, soepen en een soort rijstepap.
Genietend van de koffie en het broodje is het nabij de roltrap een lust voor het oog om de diversiteit van de passerende mensen te zien. Allerlei rassen van jong tot oud, van groot tot klein en van dik tot dun lopen voorbij, al dan niet gehaast.
De opzet van Bugis Junction is erg leuk en fris. Opvallend is het enorme halfronde glazen dak boven de brede winkelstraten. In de straten worden vanaf kleine karretjes in een marktachtige sfeer allerlei waren door venters te koop aangeboden, terwijl langs de straten de façades van winkels, winkeltjes en restaurants in een imitatie koloniale stijl zijn opgetrokken.
Na mijn ontbijt loop ik in een hele grote boog langs Orchard Road, de luxe winkelstraat met peperdure appartementen, naar de wijk Little India. Daar krioelt het van mensen, voornamelijk Indiase mannen met een “tilak” op hun voorhoofd. Het is een stip, streep, U- of V vorm die symbool staat voor het derde oog, oftewel het spirituele zicht. Men gelooft dat men hiermee kan zien wat onze fysieke ogen niet kunnen waarnemen. Middels yoga, gebed of meditatie probeert men dat te ontwikkelen.
In de tot de nok toe gevulde vele winkeltjes in dit stadsdeel ligt allerlei rommel opgeslagen. De sfeer en de geuren zijn weer heel anders, niet minder, maar anders. Over het trottoir is er nauwelijks doorkomen aan. In een paar straten zijn tenten opgezet, waarschijnlijk voor feesten later vanavond. Mijn behoefte om nog eens naar India te gaan, wordt, bij het ondergaan van deze drukte in het “schone” Singapore, allengs minder.
Het weekend is voorbij. Het is mijn laatste dag in Lion City. Via de Merlion, een fictioneel dier met de kop van een leeuw en de romp van een vis, loop ik richting het financiële centrum, de Skyline van Singapore. Het 8,60 meter hoge beeld spuit continue water uit zijn bek in de Marina baai bij de monding van de Singapore rivier. Het staat oostwaarts gericht en kijkt uit over de baai richting het grote Marina Bay Sands Hotel.
Het is lunchtijd en in de omgeving van de hoge gebouwen lopen veel mannen in donker grijze pantalons en lichte overhemden. Tussen sommige wolkenkrabbers zijn mooie parkjes aangelegd. Het lukt me niet om naar een hogere verdieping van een gebouw te gaan om te genieten van het uitzicht. De lucht, ook al is hij vandaag wéér grauw, kan ik alleen maar zien door recht omhoog te kijken. Dat is toch ook niet mijn ding.
Vanaf hier kuier ik via Chinatown terug naar mijn hotel. Daar ga ik me voorbereiden op de vlucht richting Amsterdam, welke rond middernacht vertrekt.
Daarmee is de cirkel weer rond.