Eén extra dag zon van de Koninklijke L

Het beklimmen van de 1237 treden naar Wat Than Sua, de Tiger Cave Tempel, boven op een 600 meter hoge kalksteen klif in Krabi is een van de mogelijkheden om op deze zondagmorgen te ondernemen; een alternatief is een half uur varen met een long-tail boat naar het strand van Railay Beach, een van de mooiste stranden in de omgeving. De beslissing hoef ik nu nog niet te nemen, want ik ga eerst een ontbijtje proberen te scoren. Een noedel- of rijst ontbijt is gemakkelijk te vinden; een westers kost wat meer kruim.

Rondom het tempelcomplex zitten behalve mediterende monniken ook nogal agressieve makaken, die alles wat aan je rugzakje bungelt er vanaf proberen te rukken op zoek naar eten en drinken. Een kras of beet van deze apen kun je beter vermijden vanwege een mogelijke Herpes-B virus besmetting. Daar heb ik geen trek in. De zon staat al stevig te bakken en om nu, na 4 weken strand, in deze hitte op een drukke weekenddag, weer naar het strand te gaan, lijkt me ook minder. Daarom besluit ik wandelend de stad verder te gaan verkennen.

Doorweekt, na ruim tien kilometer geslenterd te hebben, val ik rond siësta tijd op mijn bed in slaap.

Een hele rij passagiers staat al voor de balie van Bangkok Airways om in te checken als ik kom aangekuierd. Mijn plek is duidelijk: achteraan in de queue. Terwijl ik daar sta zie ik op een nog niet bemande balie zónder rij wachtenden een bordje staan met de tekst: ouders met kinderen, senioren en online ingecheckten. Dat laatste heb ik gedaan, en anders reken ik me deze keer tot de ouderen. Zo sta ik ineens vooraan, en ben ik tegelijk aan de beurt om mijn bagage af te geven. Dat heb ik weer snel geregeld, schiet door me heen, maar om als eerste je plunje te droppen heeft ook een nadeel. Je valies verdwijnt als eerste in het vliegtuig en komt er dientengevolge als laatste uit. Daardoor heeft mijn reistas veel meer tijd nodig om bij de bagageband in Bangkok te verschijnen dan ik.

In meer dan een half uur trekken vele modellen koffers in allerlei kleuren en vormen, dozen, golftassen en kinderwagens aan me voorbij. Eindelijk, na lang wachten, komt mijn donkerblauwe Osprey aangesukkeld. Alles zit er nog op en aan. Douane controle heb ik niet. Zo kan ik direct doorlopen naar de busticket balie, twee verdiepingen lager, helemaal aan de andere kant van het gebouw.

Zigzaggend, mijn roltas achter me aanzeulend door de meute aankomenden, die ook een bus, een taxi of hun ontvangst mannetje zoeken, loopband op, roltrappen af, soms een teen overrijdend, kom ik aan bij de buskaartjes verkopers. Er worden nog kaartjes verkocht voor de bus van 13:40 uur, terwijl het bijna 13:30 uur is. Dat is mazzel, denk ik. Terwijl mijn voorganger aan de beurt is, schuift de verkoper, zonder iets te zeggen, een bordje voor het loketje met de tekst: next bus 16:00 uur en hij begint zijn ontvangen bankbiljetten te sorteren en te tellen. De backpacker probeert de verkoper op allerlei manieren toe te spreken om toch nog een kaartje te bemachtigen, maar de lokettist wijst naar het bordje en gaat geconcentreerd verder met tellen. Zijn getelde Baht biljetten overhandigt hij aan een wachtende geldkoerier. De toerist daarentegen houdt niet op met zeuren en vragen. Ineens is de maat vol bij de kaartjesverkoper en hij valt uit tegen de irriterende zaniker. Nog nooit heb ik een Thai zo uit zijn rol zien vallen.

Na het lange wachten op mijn bagage nog een keer ruim twee en een half uur te moeten duimen draaien, en vervolgens nog ruim twee uur bussen, trekt me nu niet zo. Dan besluit ik maar een taxi te nemen, wel 15x zo duur als de bus, maar het zij zo. De rugzaktoerist, die voor me stond, stelt voor om gezamenlijk een taxi te nemen. Een derde komt erbij en die had iets goedkoops met “Uber” gezien, maar heeft nu geen internet. Beiden moeten ook naar “bíjna” dezelfde plek als ik. “Dat maakt zoveel niet uit”, zeggen ze, maar ik moet wel het verste weg. Na de onbehoorlijke wijze waarop die gast zojuist stennis heeft staan maken met de kaartjesverkoper, trekt me gezamenlijk vervoer niet, en ik regel een taxi voor mezelf.

Het is onderweg naar Jomtien op sommige plekken erg heiig. Het lijkt me niet alleen mist, maar ook luchtvervuiling. Later op de dag lees ik in een artikel dat men vandaag in Bangkok het aantal stofdeeltjes in de lucht bestrijdt met waterkanonnen. De waardes van de luchtvervuiling blijken een bedenkelijk niveau te hebben bereikt.

Na anderhalf uur toeren, inmiddels hebben we de tolweg verlaten, begint de brandstofmeter te knipperen. De chauffeur meldt dat hij moet tanken en draait 5 minuten later een tankstation op. Hij heeft net als ik ook wel trek in koffie. Ik begeef me naar de koffieshop. Na het afrekenen van het gas, de taxi rijdt op gas, komt ook de chauffeur naar binnen en samen drinken we de inmiddels klaarstaande koffie. Nog even langs het kleinste kamertje en we vervolgen onze weg. Het is nog vóór vier uur als we Jomtien’s Soi 4 indraaien.

Bij zonsondergang langs Beachroad, de boulevard in Jomtien, lijkt het alsof de zon in alle schoonheid aan de rand van het eiland Koh Lan, het eiland dat hier net voor de kust ligt, te water gaat. Het is een schitterend schouwspel, maar de pracht kan niet tippen aan de kleuren en het panorama van de Sunset op Koh Kwang Beach.

Koh Lan wilde ik ook bezoeken, totdat ik een terugkerende boot met passagiers zag. Het houten schip zat tot aan de nok toe volgeladen. Een ramp is niet te overzien als er tijdens de één uur durende oversteek ook maar iets gebeurt.

In het half ommuurd Noors café op de hoek bij mijn hotel is zojuist een groep, waarschijnlijk Noren, neergestreken. Op deze namiddag met dit warme weer smaakt één flesje Chang bier al snel naar meer, en het duurt daarom ook niet lang of de aanwezigheid wordt meer en meer hoorbaar, maar......, voordat de duisternis valt, is het licht al helemaal uit bij de Scandinaviërs.

Donderdagavond elf uur,  een berichtje van KLM: “Hi, jouw vlucht is helaas geannuleerd”. Mijn vlucht staat gepland voor zaterdag rond het middaguur. KLM’s voorstel is om een keuze te maken uit de aangeboden alternatieven of, KLM boekt me zo snel mogelijk op een andere vlucht. Eén van de geboden alternatieven is de vlucht van vrijdag, 24 uur eerder, maar dan moet ik over acht uur weg. Dat wordt wel érg kort dag.

Eerst check ik de geldigheid van mijn visum. Daarin heb ik nog twee dagen speling. Dan loop ik naar de receptie met de vraag of ik eventueel langer kan blijven en of er voor morgenvroeg om 7:15 uur nog een taxi te regelen valt. Beide is mogelijk.

De internetsite van KLM is nauwelijks of niet bereikbaar om de alternatieven te bekijken, laat staan  te boeken. Ruim na middernacht stuurt KLM een mailtje dat mijn terugreis is omgeboekt naar de vlucht van zondag met hetzelfde tijdschema als de oorspronkelijke vlucht.

Na een dag meer zon dan gepland, neem ik afscheid van Singha, Chang, Leo, Pad Thai, Tom Yam, Som Tam, Massaaaaage, Hello Welcooooome.................

Goodbye krap!