De laatste vier weken krijgen vorm

Waar overdag de zwaluwen het luchtruim beheren wordt dat bij het vallen van de avond gedeeld met kleine vleermuizen. Aan etenswaar hebben ze geen gebrek gezien het aantal muggen en vliegjes die ‘s avonds regelmatig erg irritant zijn. 

Ook grote mieren zijn irritant. In de Indische amandelbomen waaronder we overdag bivakkeren zit blijkbaar iets zoetigs waar ze op af komen. Bij regelmaat vallen ze uit de bomen op tafel, in het eten of op je lijf. Vlinders of motten hebben dezelfde bomen ook ontdekt om eieren in af te zetten. Daar zijn rupsen uitgekomen die aan een soort spinnenrag hangen om naar beneden te komen, zich loslaten en naar beneden laten vallen.

Voordat ik mijn visum ging verlengen zat ik nog te overwegen om eventueel naar Maleisië of het Tobameer op Sumatra te gaan. De laatste 4 weken van mijn overwintering waren immers nog niet ingevuld en die gebieden liggen niet zo heel ver hiervandaan, maar die regio heeft nu last van het regenseizoen, waar wij regelmatig aan het eind van de middag een graantje van meepikken. 

Dat plan is van de baan en nu ga ik naar Ko Yao Noi, het kleinste van de twee grote eilanden die ik dagelijks in de verte zie liggen en de baai van Phang Nga, een onderdeel van de Andaman zee, zo’n beetje in tweeën verdelen. Aan de westkant ligt Phuket aan de oostkant Krabi.

Voor een paar dagen heb ik inmiddels al een kleine bungalow geboekt bij Mr. Boa Homestay & Bungalows. Of het er bevalt is afwachten, maar als het positief uitvalt blijf ik misschien wat langer hangen of steek ik over na Ko Yao Yai, het grootste eiland.

Onderdak boeken is een, maar hoe kan ik er komen? Waar kan ik het beste een ferry nemen? Vanaf verschillende plekken zijn er mogelijkheden. 

En dan moet ik ook nog een keer terug richting Bangkok. Ook dat had ik ook nog niet vastgelegd i.v.m. de nog niet duidelijke plannen. Nu die wel concreet zijn blijven er vanaf Ko Yao Noi/ Yai twee opties over: òf vliegen vanaf Phuket òf vanaf Krabi.

Zoals de naam al zegt is LongBeach ofwel PanBeach een lang mooi zanderig strand. Het ligt hemelsbreed niet zo ver hiervandaan, maar door in zee stromende riviertjes, een mangrovebos en rotsen ligt het op zo‘n 7 kilometer afstand. Er is geen regulier transport naartoe tenzij ikzelf iets regel. Een TukTuk wil me voor ฿100,- enkele reis er wel heen brengen. Dat heeft als consequentie dat ik terug moet lopen. 

Vanwege de vloed is het strand minder breed dan verwacht en het is bewolkt. De uitstraling van een mooi breed tropisch strand, afgebakend met hoge palmbomen en een azuur blauwe zee, mis ik dan ook.
Maar…… het ontbreken van de stralende zon is ook wel prettig. Ik moet lopen nog een eindje lopen.

Na het zwemmen en een douche buiten loop ik 5 meter op blote voeten naar mijn kamer en krijg ik een kleine doorn of iets dergelijks in mijn grote teen. Het is voelbaar, niet te zien en is er ook niet uit te krijgen.
Ik smeer maar trekzalf; het lopen is een stuk vervelender.