Fel gekleurde vogels

Op het erf van de biologische kokosboerderij van Bangmee aan de rand van de hoofdplaats Koh Yao village, liggen een aantal huizen. Het stadje stelt niet veel voor. Het heeft een versmarkt, een 7-Eleven, een pinautomaat en wat restaurants. Een aantal huizen op de plantage is bewoond; een aantal bungalows wordt verhuurd. Het huis waar Bangmee, de eigenaar, verblijft staat gedeeltelijk op palen. In dat gedeelte worden kamers verhuurd. In de ruimte eronder staat een grote tafel waarop voor de huurders van de kamers ‘s morgens het ontbijt klaarstaat, sticky rijst met wat erop, water en koffie. Ook staat er Bangmee’s rode openluchtautootje waarmee hij gasten naar de pier brengt en hen soms rondrijdt over het eiland. Omdat Bangmee het Engels niet zo goed beheerst schakelt hij vaker via whatsapp zijn in Kuala Lumpur werkende dochter in. Vanaf mijn veranda heb ik zicht op deze ruimte. 

Het is mijn laatste dag en na het ontbijt roept Bangmee dat zijn dochter voor mij aan de telefoon is. Zij vertelt dat haar vader mij vanavond in een restaurant omgeven door rijstvelden PadThai wil aanbieden. Op mijn vraag waarom is het antwoord: oude jongens onder elkaar -Bangmee is 63-.

‘s Avonds zegt Bangmee dat het geplande restaurant vandaag gesloten is. Het alternatief is een seafood restaurant in het vissersdorp. Samen met een neefje van een jaar of tien, die buiten schooltijd altijd bij het huis rondscharrelt, gaan we dineren. Na het eten rijdt Bangmee nog even naar de Manoh pier. Als we bijna op het einde van de lange pier zijn begint het autootje te pruttelen en slaat af. We duwen het vehikel aan de kant en Bangmee belt een vriend die een kwartier later op zijn brommer komt aanrijden met een jerrycan benzine. De vierwielige tuktuk start weer en we kunnen naar huis.

Vanochtend is het tijd om te vertrekken. In de rode openair auto brengt Bangmee me naar de Manoh pier. Na een half uur wachten kan ik aan boord van de speedboot die met 3 buitenboordmotoren van 250 pk elk richting het vaste land gaat. In de baai achter Railey Beach moet ik overstappen om een kwartier later de Chao Fah Park pier in Krabi, mijn eindpunt, aan te doen. 

De overgang van een bungalow midden in de natuur naar een hotelkamer op drie hoog met uitzicht op een blinde muur en de eerste vierentwintig uur zonder stromend water is wel groot. Krabi is geen stad om lang te verblijven. Het is een provinciale hoofdstad, een knooppunt voor allerlei vervoer, maar heeft toeristisch weinig te bieden.

Voordat het zover was ben ik aan de westelijke kant van het eiland nog langs de nog braak liggende zeewater rijstvelden gereden en heb daarbij bijna een plotseling overstekende varaan overreden. De velden worden overdag begraast en bemest door waterbuffels.

Verder door, de heuvels in, liggen rubberboomplantages, een mono cultuur. ‘s Morgens vroeg wordt een klein randje in een V-vorm van de bast van de bomen afgesneden waardoor een witte vloeistof, latex, uit de boom begint te stromen en druppelt in een lager opgehangen bakje of een halve omgekeerde kokosnoot.

De dag sluit ik af in een restaurant liggend in een mangrovebos, waar bij de buren in het houten huis op palen boven het water op de veranda twee vogelkooitjes hangen met luid fluitende vogels. Na het eten ga ik kijken. Wanneer ik in mijn beste Thais de bewoners begroet, word ik uitgenodigd om binnen te komen en wordt me verteld welke vogels het zijn: de Dayallijster en de Indische blauwrug.

Het zijn fel gekleurde vogels, net zoals de kleurrijk-uitgedoste carnavallers die vandaag beginnen te feesten en de miljarden Chinezen die met fel rode versierselen vandaag, de dag waarop het sinds tijden regent en knallend onweert, het jaar van de draak inluiden.

Happy New Year!