Een meesterwerk van Thaise architectuur

Mijn blauwe shuttle wheel duffel, zoals de leverancier zijn product omschrijft, met Aziatische aankoop roots, heeft vele transportbanden en bagagecarrousels getrotseerd en is als ruimbagage in menig vliegtuig gestouwd. Hij begint sporen van reizen te vertonen. In het verre pre-corona tijdperk brak onderweg van het vliegveld (KLIA) in Kuala Lumpur naar mijn geboekte hotel het frame van deze trolley. Ik vond een winkel in de stad waar ik de reistas kon vervangen door ongeveer hetzelfde model. Daarna nam de leverancier deze producten uit het assortiment, maar onlangs zag ik op internet dat er een vernieuwde lijn is geïntroduceerd. Volgens hetzelfde internet zou er een outdoor sportwinkel op redelijke afstand van mijn hotel zijn die betreffend merk voert.
Met de warme zon in mijn nek overbrug ik lopend de 6,5 kilometer. Deze keer is het niet de tassenfabrikant maar de winkeleigenaar die geen acte de présence geeft. De winkel is niet meer.
Nogal bezweet draai ik om en via een iets langere route, het nodige water tot me nemend, wandel ik terug.

Er waait een matige wind met een kracht van 3 à 4 Beaufort in de Baai van Bangkok, de zee waar mijn hotel op 120 meter afstand vandaan ligt. Deze winderigheid veroorzaakt nogal wat golfslag. Een reden voor mij om niet op een volgepakte warme houten boot in een uurtje, deinend op de golven, naar het tropische koraaleiland Koh Larn te varen om daar op één van de oogverblindende stranden met fluweelzacht wit zand in het heldere water te gaan zwemmen. Rond de onweersbui van eergisteren was het windstil, maar dan ga ik ook de zee niet op.
Nadat ik de was heb weggebracht en de komende overnachtigingen in hotel heb betaald wandel ik als alternatief maar langs het zonnige strand van Jomtien, waar menig persoon al jaloers op zou zijn, richting koffietent.

Op 12 kilometer van deze coffeeshop ligt aan het strand in het stadsdeel Muang in Noord-Pattaya het 30 meter hoge architectonisch meesterwerk: het Sanctuary of Thruth museum. Het is een compleet uit verschillende houtsoorten opgetrokken houten bouwwerk in de vorm van een tempel waaraan Thaise miljonair en zakenman Lek Viriyaphant in 1981 is beginnen te bouwen. Het gebouw is nog steeds niet af en zal waarschijnlijk net als de Sagrada Familia kerk in Barcelona ook nooit afkomen. Het is geen tempel omdat het de leer over een universele filosofie laat zien die aan geen enkele religie verbonden is. Het gehele gebouw bestaat uit prachtige met houten beelden en andere versierselen gedecoreerde wanden en zuilen. Ieder kwartier geeft een gids een rondleiding, maar iedere keer in een andere taal. Ongeacht de taal zijn alle bezoekers verplicht een helm te dragen vanwege mogelijk rondvliegend hout van beitelende houtbewerkers. In een aparte werkplaats zijn voornamelijk vrouwelijke houtsnijders aan het werk met het creëren van nieuwe houten sculpturen en ornamenten. Ik heb binnen in het bouwwerk een tijdje op een stoel alleen maar zitten kijken, wat een pracht!

Minder prachtig is de onverwachte regenbui waarin ik vandaag Jomtien verruil voor het 150 kilometer noordwestelijk gelegen Bangkok met een daadwerkelijke zeer slechte luchtkwaliteit, ambtenaren werken thuis. Deze luchtvervuiling wordt onder meer veroorzaakt door het verbranden van afvalresten en gewassen door boeren in de omgeving. Dat, in combinatie met de zware industrie en het drukke verkeer, maakt Bangkok een van de meest vervuilde steden in de wereld.

Eigenlijk geen goed idee om daar de laatste dagen van mijn overwintering door te brengen.