Mijn gebrommer

Hoewel men geen herfst kent vallen ook hier bladeren van een aantal bomen. Vooral ‘s morgens hoor je bewoners deze bladeren wegvegen. De overvloedige en uitbundige natuur maakt van het eiland een leefgebied voor neushoornvogels, de "Gag Bird" (of Curry Bird). Het is de kleinste vogel in de neushoornvogelfamilie. Ko Yao Noi wordt beschouwd als het enige eiland waar neushoornvogels samenleven met mensen in de gemeenschap. De vogel is tevens het symbool van het eiland.

Tot laat na middernacht is het geboem van luidsprekers te horen, en om even voor half zes verstoort mijn blaas mijn nachtrust. Het is nog donker, maar de hanen laten zich al volop horen. Even later, wanneer ik weer in mijn bed lig, word ik van drie kanten aangeroepen om tot gebed over te gaan. Vervolgens doet nok Kawouw (Indische koël) een duit in het zakje terwijl cicaden een ochtendconcert geven. De duiven beginnen ook honger te krijgen. Hun gekoer lijkt op: broodje bapao. Een gekko die ergens binnenskamers rondscharrelt roept me nog wat toe en als kers op de taart slaat de koelkast aan. Dan verhuis ik naar dromenland tot het eendengeluid van mijn wekker zich laat horen.

Wie ook van zich laat horen met zijn prachtige zang is het mannetje van de roodoorbuulbuul. Woningen zijn vaak deels open of hebben een veranda. Daar hangt dan ergens een soms kleurrijk gedrapeerd bamboe kooitje met deze vogel erin. Bij het invallen van de duisternis gaat een doek over zijn onderkomen. Regelmatig moet hij op concours. De kooi met inhoud wordt, net als die van de competitie, naar een rustige plek gebracht en opgehangen. Er zijn twee competities: de kwantiteit, een aantal keren een riedeltje fluiten binnen een tijdsperiode en de kwaliteit, de schoonheid van het kwinkeleren. Dat tweede aspect wordt beoordeeld door een jury en is daardoor zeer subjectief vanwege smaakverschillen, met verhitte discussies als gevolg.

Nog geen discussies in het huwelijk dat vlakbij gevierd wordt. Wanneer ik langsloop word ik uitgenodigd om mee te eten en drinken, uiteraard alcoholloos. De muziek van afgelopen nacht kwam dáárvandaan.

Ik slenter verder naar een terrasje in de hoofdstraat voor de lunch. Terwijl ik een bordje Pad Thai zit weg te werken komt een brommer met zijspan aanrijden met een aap aan een lange draad op het zijspan. Het vehikel rijdt tussen de huizen aan de overkant een erf op waar een aantal kokospalmen staan. De bestuurder laat de aap aan de lijn behendig in een 15 meter hoge palm klimmen, waar hij aan zijn klusje begint: kokosnoten plukken. Een voor een laat hij ze naar beneden vallen. Als hij klaar is komt hij naar beneden om in de volgende boom hetzelfde kunstje te herhalen. Per dag kan hij 1000 kokosnoten plukken waarvoor zijn baas 2 baht per stuk vangt. Al jarenlang wordt geageerd tegen deze vorm van dierenarbeid op plantages.

Om meer plantages, veelal rubberplantages te zien moet ik het eiland rond. Dat is alleen te doen per brommer en dus huur ik na wat onderhandelingen over de prijs een brommer van Mr. Bao. Daar staat hij en de sleutel zit erin. Ik bekijk de knopjes en krijg hem aan de praat, maar vraag me niet hoe. Wanneer ik hem onderweg even stop om een foto te maken krijg ik hem niet meer aan de gang. Uiteindelijk herinner ik me van lang geleden dat ik een rem moet inknijpen en ja hoor, ik kan weer verder. 

De tweede brommer krijg ik, ondanks instructies, voor mijn bungalow ook niet gestart. Een motorcourier die net een pakje komt afleveren wijst me erop dat bij deze scooter de steun moet zijn opgeklapt en dan….. kan ik gassen.

Tot driekwart vanaf het zuiden van het eiland zijn verharde wegen, daarna worden het zandwegen met rul zand en kuilen. Gezien mijn brommer vaardigheden hou ik die wegen maar voor gezien.

Het weer is me erg goed gezind.
De zon laat zich regelmatig zien als ik een kiekje van een doorkijkje wil nemen, maar is daarentegen erg warm als hij ‘s middags, al brommerend, in mijn nek staat te branden.