Banken

Bij het betalen van mijn hotelrekening met mijn creditcard moet ik ineens aan de mening van een overbuurman denken, een iets jongere leeftijdgenoot, een paar maanden AOW-er, maar zeer met de tijd meegaand. Hij maakt gebruik van internet en heeft een mobieltje, maar op het gebied van internetbankieren laat hij het afweten. Hierin is hij zeer behoudend en maakt derhalve nog gebruik van accept giro kaarten. Hij vindt dat banken veel verdienen aan de centen die ze voor ons beheren. Voor het gebruik van de creditkaart voor mijn betaling moet ik naast alle kosten van mijn bank voor het bezitten van de creditkaart nu ook 3% extra betalen. Het aangeboden alternatief van mijn hotel is cash betalen in lokale valuta, maar bij iedere transactie voor het pinnen van geld wordt het opgenomen bedrag, afhankelijk van de koers, met een tegenwaarde van €5,87 verhoogd. Hoe ik het ook doe ik word of door de hond of door de kat gebeten, maar gebeten word ik.
Bij mijn gang naar mijn ontbijtplek valt het me vanmorgen op dat er meer Thaise mensen op het strand zitten dan gewoonlijk op een doordeweekse dag. Het is geen weekend, maar het is wel 1 maart. Zou er een Thaise feestdag zijn, want het is ook volle maan? Bij navraag wordt me verteld dat het volle maan in de derde Maanmaand is en dat betekent voor Thailand het Thais Macha Bucha-feest, de dag van de verjaardag van de eerste grote preek van Boeddha.
Ze hebben er wel een mooie dag voor uitgekozen. Het is 38° gevoelstemperatuur, maar gelukkig waait er een verkoelend briesje vanaf de zee. De zonaanbidders liggen met weinig bedekkende kleding op hun matje of handdoekje verspreid over het strand elk straaltje zon op te pikken, terwijl anderen juist de schaduw opzoeken in een van de vele, onder parasols verborgen, strandstoelen.
Rond half zes begint men de vanmorgen zo zorgvuldig opgestelde parasols en strandstoelen weer op te ruimen en op te slaan langs een boomstam op het strand. De zon dreigt heel langzaam en mooi in de zee te zakken, totdat er plotseling een wolk komt aandrijven. Het mooie schouwspel is voorbij,
Het blijft zwoel tot zelfs warm in de straatjes waar de zeewind zich geen toegang kan verschaffen. Op deze qua temperatuur lekkere avond lopen veel mannen verveeld met hun ziel onder de arm door de Sois (straten) van Jomtien. Vanwege de feestdag is het bij wet verboden om vandaag alcohol te verkopen, met als gevolg gesloten beer bars en kroegen.
Ik zit op de grote ovale stenen bank aan het begin van Jomtien Beach. Overdag in de volle zon is de hitte van de bank dusdanig hoog dat zelfs een zwerver het niet in zijn hoofd haalt om erop te gaan liggen. Een ongeschoren witneus met zilveren haren komt naast me zitten. In het Nederlands zegt hij: “Goh, het is volle maan.” We raken aan de praat en hij vertelt dat hij zojuist op zijn Santos fiets, dé reisfiets voor kenners, uit Hanoi is aangekomen, een tocht van ruim 1500 km. In zijn eentje heeft hij deze route afgelegd. Zijn vrouw heeft daar niet zo’n trek in, daarbij kan ze ook niet lang van huis vanwege een praktijk. Hij had nauwelijks materiaalpech onderweg gehad, maar zijn versnellingsapparaat begint nu wat te haperen. Vanwege de complexiteit en beschikbaarheid van onderdelen kunnen locale fietsmakers het euvel niet verhelpen. Hij hoopt er Bangkok nog mee te kunnen halen, om en nabij de 150 km.
Vanaf de terrasjes hoor ik steeds meer Nederlands. Het lijkt wel of er een contingent Nederlandse leeftijdgenoten is neergestreken. De Sandbar, een treffender naam voor een strandrestaurant is nauwelijks denkbaar, is vanavond afgehuurd. Rond vijf uur, wanneer ik me te goed doe aan een Iced Latte, arriveren de eerste gasten: Annie, Truus, Kees en Willem, dus ook landgenoten. Blijkbaar hebben de Hollanders wat te vieren.
De lekkere geur van een bestelde Tom Yam soep op je tafel in een restaurant kan in Thailand zo maar verpest worden door de stinkende geur van een brandende sigaret in de asbak op het tafeltje naast je. Bijna overal mag gerookt worden en helaas geven velen uitvoer aan die verslaving, behalve waar je het niet zou verwachten: op het strand van Jomtien. Op de scheiding van strand en boulevard staan grote halve plastic flessen, bloempotten of ander soorten potten gevuld met zand waarin de overblijvende peuken gedeponeerd kunnen worden. Wat zou het de smaak van het eten ten goede komen als ook in restaurants het strand voorbeeld gevolgd zou kunnen worden.
Ten behoeve van het visum vlieg ik aanstaande week naar Kuala Lumpur. Via de boekingssite van Agoda heb ik daar een kamer geboekt “met” een raam. Het hotel bevestigt mij daarentegen dat ze van Agoda een reservering hebben ontvangen voor een kamer “zonder” raam. Na 3 mailtjes onderkent Agoda het probleem en bevestigt dat het om een technische fout in hun systematiek gaat. Het betreft een boeking voor 5 nachten en het financiële verschil blijkt €6,- per nacht te zijn. Om mij toch de juiste kamer te kunnen geven heeft de Service Desk van Agoda mij, mist optrekkend, middels een diarree aan mailtjes verschillende voorstellen gedaan, maar daarbij moet ik iedere keer actie ondernemen plus het financiële verschil voorschieten, welk ik terug zal ontvangen middels een Agoda Giftcard. Daar ben ik niet van gecharmeerd.
Deze poot van booking.com bevestigt mij zonder blikken of blozen dat het intern niet te regelen is om €30,- voor een door hun gemaakte fout over te maken naar een hotel.
Het lijkt wel een bank!