Olympisch gejuich

Zondagmiddag 18 februari rond 5 uur, voor de laatste keer eet ik deze winter boerenkool met rookworst. Na een kop koffie en de afwas ga ik mijn koffer verder inpakken en on-line inchecken voor mijn vlucht van morgenavond naar Bangkok. In de mail die ik van Lufthansa heb ontvangen hoef ik alleen maar de button “on-line inchecken” aan te klikken. Ik loop soepel door het menu tot bij het punt: visum. Daar heb ik 2 opties: visum of geen visum. Ik heb geen visum dus vul ik dat in. Het systeem sluit onmiddellijk af met de mededeling dat ik niet ingecheckt ben. Ik probeer nogmaals, met de optie: visum, maar ook dat biedt geen soelaas. Dan maar morgen op het vliegveld.
De wekker loopt dinsdag op tijd af. Om kwart voor twee staat de taxi voor de deur om me naar station Eindhoven te brengen. Het is fris buiten, maar met enkele laagjes over elkaar heen is het wel te hebben. Dikke kleren zijn alleen maar ballast tijdens mijn verblijf in Azië.
Op Schiphol moet ik een boardingpass via een automaat proberen te krijgen, instrueert een hostess, maar daar loop ik tegen hetzelfde fenomeen aan als thuis. Ik mag door naar de incheckbalie, waar de bureacratie de kop dreigt op te steken. Mijn reis duurt 72 dagen. In Thailand, waarheen ik vlieg, krijg ik bij binnenkomst een gratis visum voor 30 dagen. Heeft u een ticket waarmee u Thailand binnen 30 dagen verlaat, vraagt de balie medewerkster. Nee, is mijn antwoord. Dan had u een visum moeten aanvragen. Dat heb ik niet nodig, want ik verlaat Thailand binnen 30 dagen plus een aangevraagd visum heeft een geldigheid van 60 dagen en ik ga 72 dagen. Een meer seniore persoon schiet te hulp en ik vertel dat ik Thailand overland wil gaan verlaten, ik heb nog geen enkel plan, maar dat terzijde, en daarvoor kan ik alleen maar tickets ter plekke kopen. Men gaat overstag en print de boardingpassen uit. De medewerkster overhandigt ze onder vermelding dat ik volgende keer wel een visum moet aanvragen. Ik slik een keer en loop door naar security. Zij hebben helemaal niets te doen en vinden het daarom nodig me helemaal te fouilleren.
Mijn eerste vlucht gaat naar Frankfurt. Op dat vliegveld verlaat ik Europa. Daarom moet ik daar door de douane om overstappen in een A380 naar Bangkok. Lufthansa heeft me een zeer ruime plek op het bovendeck toebedeeld, net achter de business class. Met 536 passagiers en 36 bemanningsleden taxiet Frau Maier, de piloot, de 505 ton wegende kist naar de landingsbaan waar ze hem langzaam op volle snelheid komend om 22:15u de lucht intrekt.
Vanaf het vliegveld in Bangkok wil ik de bus naar Pattaya nemen en vandaar de taxi naar Jomtien. Ik had gegokt de bus van 15:00u te kunnen halen, maar vanwege de zeer lange rijen bij de douane krijg ik pas op 15:30u mijn visum stempeltje. Door de algehele drukte is de eerst beschikbare bus pas om 17:20u, ruim anderhalf uur wachten. Een taxi biedt weinig alternatief aangezien ook daar hordes mensen staan te wachten.
Gedurende een dergelijke reis ontmoet je mensen met allerlei nationaliteiten. Ieder heeft zijn eigen verhaal. Op de vlucht naar Frankfurt zit een Argentijns echtpaar vlakbij me. Zij zitten op hete kolen, omdat de overstaptijd voor hun vliegtuig naar Buenos Aries niet al te lang is.
In de bus naar Jomtien zit een man naast me die zegt dat hij uit Maurice komt. Dat zegt me niets. Hij spreekt Frans maar met een accent. Mijn Frans is niet best, maar wanneer iemand met een accent spreekt wordt het nog erger. Zijn Engels is niet beter dan mijn Frans. Naar een paar minuten wordt me duidelijk dat hij uit Mauritius komt. Met 2 kornuiten gaat hij deelnemen aan een Petanque toernooi in Pattaya,
In het wijkje waar ik woon komen gedurende de dag vele bromfiets driewielers langs met fruit, groenten en allerlei soorten eten dat al dan niet op de driewieler bereid wordt. Soms hangen stukjes rauw vlees in de open lucht bij 30° aan een draadje onder het zeiltje. ‘s Avonds zijn het driewielers met eten of dames kleding en lingerie. Je hoeft je huis niet uit om te kunnen eten of je te kleden.
Het gejuich vanuit naburige kroegen en restaurants is vanaf vandaag afgelopen. Overal staat een tv aan met de Olympische spelen, maar in ieder etablissement met een zender van de nationaliteit van de meeste bezoekers. De bezoekers zijn voornamelijk Scandinaviërs. Er wordt regelmatig ge-ohd, ge-ahd of gejuicht, maar de stilte is opmerkelijk bij het behalen van een Nederlandse medaille.