Sufferdje

Vandaag is het afdak dag. Hoewel er de afgelopen dagen vele ceremonies in de tempels zijn geweest vanwege full moon en de laatste periode van het jaar, er veel gebeden en geofferd is op Nusa Penida.Veel van deze gebeden zullen vast verhoord zijn, behalve die van mij t.a.v. de regen. Vanmorgen onderweg naar het ontbijt was het al zwaar bewolkt. Het restaurant ligt in een apart gebouwtje op 30 à 40 meter van de grote open lobby en het hotel. Wanneer je het restaurant, ook open, binnenloopt, staan er op zuilen links en rechts van de ingang twee grote aardewerken potten. Deze potten zijn voor ruim driekwart gevuld met iets en daarbovenop staat altijd een laagje water van een centimeter of vijf. Terwijl ik zat te ontbijten kwam het paartje Balinese spreeuwen aangevlogen en ieder ging uitgebreid, zich van niemand iets aantrekkend, in een pot zitten poedelen. Het was een prachtig uniek plaatje, twee zich wassende Balinese spreeuwen bij de ingang van het restaurant. Een moment voor in mijn geheugen, want een actie camera of iets met telelens heb ik niet bij me. Het actie van de twee vogels overviel me. Daardoor had ik mijn iphone ook niet paraat. Deze leg ik overigens bij het ontbijt meestal niet tussen het vers gebakken omeletje, het nog warm geroosterde witbrood, het net geperste glaasje jus, het warme kopje thee en het schaaltje met vers fruit, maar blijft gewoon in mijn broekzak. Het werd steeds donkerder en rond twaalf uur gingen de hemelpoorten inclusief feestverlichting en luid geknal wagenwijd open. Met bakken tegelijk kwam het naar beneden. Het neervallen van de regen hield stand tot de volgende ochtend. Onder een afdak was het prima vertoeven, de temperatuur was goed, en hier is het de tuin, niet de riolering, die het water moet slikken. Mijn brommertje stond buiten op de parkeerplaats tussen zijn soortgenoten van het personeel. De modder kon eraf spoelen, maar tegelijkertijd werd hij weer bevuild door het opspattende water. Hier op het eiland kent iedereen het mijn en dein. Je hoeft niet bang te zijn dat je spullen weg zijn als je ze niet met 6 kettingen hebt vastgelegd. Internet was inmiddels kaduuk en bleef voor 24 uur onder water. Het hotel maakt reclame met 24 uur WiFi, maar vermeldt niet hoe beroerd het internet is dat erachter zit. Dat was allerbelabberdst! Vanuit een lekkere luie stoel in de open lobby heb ik het neerstortende water aanschouwd. De meestal rondfladderende vlinders hadden zich verscholen. De wenkbrauwbuulbuul analis, een ondersoort van de wenkbrauwbuulbuul is een grijsbruine vogel ter grote van een lijster. Hij heeft een donker streepje van snavel tot oog, een witte wenkbrauwstreep, een klein kuifje en een gele stuit. Normaal gesproken, samen met de zebraduif, de grootste herriemakers in het luchtruim, hielden zich ook gedeisd. Het door mij proberen te kraken van een Sudoku, met een moeilijkheidsgraad die ik net aankan, maakte nog het meeste lawaai. 's Middags kwamen twee Nederlandse meiden onder een paraplu aangestrompeld vanuit een naburige homestay. Ze hoopten dat wij internet hadden. Ze hadden bedacht om naar Cambodja te gaan, maar hadden nog geen vliegticket. De tijd begon te dringen en ze wilden het ticket online boeken. Helaas, het hele eiland was verstoken van internet. Ze verbleven al een tijdje in de homestay vanwege een ongeluk met de brommer. Aan een kant van het eiland bestaat de kust uit kliffen van kalksteen van zo'n 30 à 40 meter hoog, zoals langs de Engelse kust en Kanaaleilanden. Op sommige plekken zijn erg mooie stranden, maar om daar te komen moet je met de brommer over relatief korte afstand erg steil naar beneden. De weg ernaar toe loopt uiteraard over een weggetje dat ooit eens compleet van asfalt was voorzien. De meiden waren vlak bij Broken Beach, een schitterend strand, met de brommer op het hele steile stuk geslipt en hard onderuit gegaan. De medepassagier had haar been daarbij behoorlijk opengehaald. Ze waren ergens opgevangen in een hutje en daar was het been gehecht, maar de hechtingen waren heel slecht gezet en de wond was nog vuil. Later in het lokale ziekenhuisje is de wond zuiver gemaakt en zijn de hechtingen opnieuw geplaatst. Om de wond te laten genezen moesten ze pas op de plaats maken en een tijdje in de homestay verblijven. Lichamelijk waren ze nog niet genezen, maar van het brommeren wel. Het is mango tijd. Links en rechts staan mango bomen vol mango's. Uci, de de bedrijfsleidster van het hotel, had me er 's morgens al 2 toegeschoven. Tegen het eind van de middag was men in het restaurant kartonnen doosjes aan het vouwen. Morgen zouden gelovigen vanuit Singaraja (noord Bali) overkomen voor een ceremonie in een tempel, alsof er op Bali nog niet genoeg tempels zijn om ceremonies te houden. De keuken moest daarvoor 150 lunch boxen verzorgen. Simone, een van de medewerkers in het restaurant, was begonnen flensjes te bakken voor in deze doosjes. Ze vroeg me in het voorbijgaan onder mijn pluutje, om haar vers gebakken pannenkoekjes te komen proeven. Er zat banaan in, en warm gebakken met wat honing waren ze heerlijk. Het regionale lokale sufferdje lag op tafel en dat nam ik gelijktijdig maar even door. In een provinciaal politiebericht stond te lezen dat de politiecommandant de "verkoop" en het "gebruik" van vuurwerk heeft verboden op oudjaarsdag!Zou het echt zo rustig zijn van oud op nieuw?