Terima Kasih

Het is druk in de Bread Basket op deze zondagmorgen. Het tafeltje nabij de kassa waar ik altijd ontbijt is ook bezet. Als ik er wél zit herken ik terugkerende klanten meestal aan de tatoeages op hun kuiten of onderbenen. Ik bestel mijn dagelijks croissantje met een koffie latte en neem plaats op een kruk aan het kleine barretje voor het raam. 

Vandaag, maandag, is er weer plek aan mijn eigen tafeltje vanwaar ik op een grotere tafel kijk. Er zitten 5 Javanen: 2 vrouwen van rond de veertig en 3 tieners. Ze hebben elkaar niets te vertellen en zijn alle vijf druk met hun mobieltje. De jongeren doen een spelletje of bestuderen TikTok en de dames maken alléén maar selfies. Al selfiënd lopen ze na het ontbijt de deur uit.

Twee totaal uitgebluste seniore mobielloze Australische stellen komen binnen en gaan aan dezelfde tafel zitten. Ze weten niet wat ze willen. De menukaart wordt langdurig en uitvoerig bestudeerd wat uiteindelijk resulteert in de bestelling van twee kopjes koffie en twee glaasjes fris. Er komen geen mobieltjes uit tassen of zakken en roerloos staren ze nietszeggend voor zich uit. De drankjes worden genuttigd en per stel wordt afgerekend. Zonder te groeten lopen ook zij naar buiten. Onderling niet communiceren aan tafel in een leuke omgeving ligt dus niet alléén aan de mobieltjes. 

Buiten zitten velen te roken. Het zijn mijn leeftijdgenoten, Australiërs en lokalen die hier ongestoord hun gang kunnen gaan. De normale sigaret is vaak vervangen door een e-sigaret. De specifieke geur van de Indonesische kretek-sigaret, de kruidnagel sigaret met twee delen tabak en een deel specerijen, verdwijnt daardoor langzaamaan uit de straatgeuren. 

Gisteren kwam de wind opeens uit een andere hoek. Het gevolg was geen geluidsoverlast van opstijgende vliegtuigen, maar wel zware, donkere onweersluchten waar af en toe een bui uitviel vergezeld van de nodige klappen donder. Vandaag horen we de grotere jongens: de Airbus A330, de Boeing 777 en 787 weer over ons heenvliegen. De wind zit terug in het oosten met een bijbehorende stralende blauwe lucht. 

Mijn stapsgewijze terugreis gaat beginnen. Ik vlieg van het zuidelijk halfrond naar het noordelijk met een overstap in Singapore: van Bali naar Bangkok. De overstap is bewust gekozen. De vlucht is namelijk aanmerkelijk goedkoper dan een directe vlucht en ik wil een boodschapje doen op Singapore’s luchthaven. De netto vliegtijd bedraagt slechts vier en een half uur; echter van hotel tot hotel is de totale reisduur 12 uur. 

De Dreamliner, de Boeing 787, vertrekt op tijd van Ngurah Rai International Airport, ook bekend als Denpasar International Airport. De vlucht verloopt rustig. Net over de evenaar boven Singapore hangen zware onweerswolken. Van alle kanten zie ik door de raampjes prachtige bliksemflitsen. De uitloop van het vliegtuig na de landing brengt ons naar de rand van het vliegveld. Helaas, de voor ons bestemde gate ligt helemaal aan de andere kant. De sightseeing kan beginnen. Omdat ik achteraan in het vliegtuig zit duurt het van boord gaan ook nog eens extra lang. Gelukkig hoef ik niet door de douane om met een Singaporees visum mijn bagage op te halen en opnieuw in te checken. Service van Singapore Airlines om mijn rugzak direct door te labelen naar Bangkok. Wel moet ik op het vliegveld van terminal 3 naar terminal 2 reizen. 

Hoe staat niet erg goed aangegeven. Twee Balinese meiden, die, naar blijkt, dezelfde overstap moeten maken, en nog nauwelijks gereisd hebben, klampen zich aan me vast. Die ouwe witneus zal het wel weten. Met een overstap in een treintje arriveren we op terminal 2. De vertrek gate staat bij aankomst ook niet duidelijk aangegeven, maar we vinden het. Nu nog mijn boodschapje.

Door al dat gedoe heb ik eigenlijk onvoldoende tijd, maar ik waag het gokje en zoek op de terminal naar de juiste winkel. Met behulpzaam winkelpersoneel vind ik snel wat ik nodig heb, maar ondanks meer dan voldoende personeel is er maar één kassa open. Er staan drie wachtenden voor me aan de counter. Terwijl het eerste stel staat te kukelen met afrekenen: cash, nee creditcard, nee gedeeltelijk cash, oh nee doe toch maar deze creditcard, hoor ik omroepen: last call voor vlucht SQ712. Nagelbijtend sta ik bij de kassa mijn beurt af te wachten. Het afrekenen gaat soepel waarna ik me met gezwinde spoed naar de gate begeef.

Net in het vliegtuig valt de vliegtuigdeur achter me in het slot. Ik vind mijn aangewezen stoel en de vlucht met de Airbus A350 naar Bangkok kan beginnen.

Mijn vierde visumstempeltje deze reis wordt ergens in mijn paspoort tussen de andere geplaatst. Ik ben weer in Thailand en kan op weg naar de bagageband.

Met een “terima kasih” en een “selamat jalan” neem ik dáár afscheid van de Balinese meiden.