Schudden

Een sterke aardbeving met een kracht van 7,0 op de schaal van Richter heeft vrijdag, gisteren, delen van het belangrijkste eiland van Indonesië, Java en het toeristische eiland Bali, doen schudden en paniek veroorzaakt, maar er waren geen onmiddellijke meldingen van ernstige schade of slachtoffers.

Het Indonesische Meteorology, Climatology and Geophysical Agency zei dat er geen gevaar was voor een tsunami, maar waarschuwde voor mogelijke naschokken. 

Op video's die op sociale media circuleerden, was te zien hoe lokale bewoners en toeristen in de naburige provincies Midden-Java, Yogyakarta en Bali in paniek raakten terwijl huizen en gebouwen enkele seconden heen en weer bewogen.

Maar vandaag schijnt de zon na enkele dagen van zware bewolking en regen. Qua temperatuur scheelt het een jas met Thailand, maar ook hier heb ik die jas niet nodig. Het is warm en ontzettend vochtig. Bij enige inspanning zijn mijn kleren kletsnat. Het is zo verleidelijk om voor een fan of airco te gaan zitten. 

Ik woon tussen Kuta en het vliegveld en ben naar Kuta Beach gelopen, wat een deceptie. Onbegrijpelijk dat mensen daarnaartoe op vakantie willen. Het strand is één vuilnisbelt, bezaaid met plastic en hout. Het enige positieve zijn de brekers, overslaande golven, geweldig voor beginnende surfers. 

Ik had een boodschap meegekregen om hier uit te kijken naar “goedkope” vanille stokjes. Ik heb ze gevonden, maar ook hier zijn de stokjes onbetaalbaar. 

De vlucht vanaf Krabi naar Bali had ik geboekt bij AirAsia met een overstap in Kuala Lumpur. AirAsia heeft verschillende maatschappijen onder zijn vleugels, die bij een overstap de ruimbagage niet doorlabellen naar de finale bestemming. Dus moest ik in Kuala Lumpur door de douane om mijn bagage op te halen, opnieuw inchecken en terug door de douane. Bij het inchecken vroeg men mij ook voor een bewijs van een Corona injectie. Het maakte niet uit welke als ik er maar een had. 

Vóór de douane om Maleisië in te kunnen en een visum te krijgen stond een wachtrij van drie kwartier à een uur. Op basis van senioriteit werd ik uit de wachtrij gepikt en mocht ik via het loketje voor oudjes. Binnen tien minuten was ik door de douane en had ik mijn benodigde visumstempeltje.

Al mijn inchecken, wat ik electronisch had gedaan, werkte ook niet en zodoende moest ik zowel in Krabi als Kuala Lumpur toch normaal inchecken.

Helaas heb ook ik de verleiding van een fan niet kunnen weerstaan met als consequentie snotteren, hoesten en proesten: griepachtige verschijnselen.