Uitgezakte ongestickerde vellen

Het is twee dagen geleden dat de volle maan, helaas vanachter een wolkendek, de zee en het strand verlicht. De zon en de maan staan dan in elkaars verlengde en wordt hun aantrekkingskracht op aarde versterkt met als gevolg springtij: extra hoog water bij vloed en extra laag water bij eb. Daarom lijkt de zee vandaag leeg en kan ik er bij afgaand tij zonder problemen een heel eind inlopen, totdat, de kentering inzet. Met het langzaam opkomende water komen ook de minder gevaarlijke nog kleine pijlstaartroggen mee, welke bij verstoring kunnen prikken met hun giftige staart. Dat kan een staartje krijgen met een noodzakelijk ziekenhuisbezoek als gevolg. Het prikje is meestal niet dodelijk, maar wel erg pijnlijk.

In het Halal restaurant een stukje terug in de bocht van de weg is mijn keuze niet pijlstaartrog of torpedostekelmakreel maar gebakken garnalen met veel knoflook. De vloer van het etablissement bestaat uit hardhouten planken welke in vele Nederlandse huizen niet zou misstaan. De ondervloer daarentegen is van veel mindere kwaliteit waardoor het geheel nogal veert. In het voorbijgaan van de serveerster valt mijn glas drank net niet om en springen de van zeeeeer ruime knoflook voorziene garnalen als bijna levend van mijn bord.

Daar zou de dame van de laundry service nog blijer mee zijn geweest, maar die kan al blij zijn, want gisteren stoot mijn voortandloze vriendinnetje die wat wil uitbeelden omdat ík haar Thai niet begrijp, haar flesje Fanta om……., over míj́n kleren!

Om vijf voor half acht trek ik mijn nachtkledij uit en nog vóór half acht lig ik in een rimpelloze zee, zo glad als een biljartlaken. Het zeer heldere water heeft zich al een stuk teruggetrokken, maar er staat nog voldoende om in te poedelen. Het al aangeharkte strand ligt nog in de schaduw, maar net in zee pik ik de eerste zonnestraaltjes op die een verwoede poging doen om door de boomtoppen heen te prikken. Heerlijk om zo dobberend te ontwaken, terwijl de eerste toeristen zich inschepen voor een tocht naar de voor hen onbekende wonderschone eilanden. Een noordwestelijk briesje steekt op en het turquoise onschuldig lijkende water verliest zijn onbewogen schoonheid.

Onder de brug richting de 7-Eleven winkel mondt een klein riviertje uit in zee. Bij hoog water kan een long-tail boot zich er met veel moeite overheen wurmen. In de regenperiode worden aan de oevers van dit riviertje de long-tail boten geparkeerd. De zee lijkt zo onschuldig en de vaartuigen liggen zo liefelijk vast aan hun ankers, maar met een klein beetje westenwind, die recht op de kust staat, zoals onlangs, liggen de scheepjes wild stampend en slingerend te rukken aan de ankertouwen. Een shelterplaats voor het regenseizoen met veel wind en hoge golven in wat ze hier “The Lagoon” noemen is dan ook begrijpelijk. 

Na afgelopen week is het toeristenpubliek veranderd. Jonge stellen of alleengaanden, met of zonder verse Sak Yant tatoeage, blijven, maar gezinnen met schoolgaande kinderen hebben plaats gemaakt voor de AOW-gerechtigde jeugd: oma’s en opa’s, oudere, uitgezakte, ongestickerde vellen, welke regelmatig vele kilo’s moeten omwikkelen. Soms verklaarbaar gezien het gedrag van mijn seniore Finse hotelgenoot. Om 9:30u gaat hij zijn net verorberde scrambled eggs bij buurman Bob aanvullen met een heerlijk-gekoeld lekker biertje, Chang of Leo, dat is om het even, maar vanmorgen loopt hij radeloos weg van de ontbijttafel: buurman Bob is nog niet open. 

Gelukkig Chinees nieuwjaar van het konijn, met of zonder sneeuwballen bij de al lengende dagen!