Ja panners

Waarom zitten rokers altijd bovenwinds van mij zodat ik mee moet genieten van hún rook. Een paar jongeren verlaten de ontbijttafel en gaan iets verderop op het strand een joint bouwen om er vervolgens de brand in te steken. En weer……….waaien de dampen míjn kant op. Nieuw voor mij is dat je om negen uur ‘s morgens na het ontbijt zo’n ding opsteekt. Zo leer ik elke keer weer wat, zo ook wat een Sak Yant tatoeage is, dat bao buns lekker zijn met Chinees Nieuwjaar en dat Grosella’s eetbare vruchten zijn. Ze lijken op de blimbing die ik ook niet ken, maar ze groeien in dichte trossen aan een hoge struikachtige boom onderweg van mijn kamer naar het strand. De vrucht is bolvormig met afgeplatte uiteinden en geribd met zes tot acht stompe ribben, is bleekgeel en heeft een wasachtige glans. Het vruchtvlees is glazig, stevig en smaakt zuur, maar rijk aan vitamine C.

Terwijl ik na het ontbijt een paar Grosella’s zit te verorberen komt Tu met zijn bootje terug van een nachtje vissen. Hij gebaart dat hij een paar kleintjes heeft gevangen, maar het blijkt dat hij een merlijn van 20,4 kilo aan de haak heeft geslagen en anderhalf uur bezig is geweest om de vis binnen boord te krijgen. Zijn kompanen die een half uurtje later arriveren hebben er ook twee verschalkt, maar deze wegen samen slechts 25 kilo. De zeilachtigen worden verkocht om brandstof, aas en visbenodigdheden te bekostigen. 

‘s Avonds wordt me op het strand door de hotelfamilie een heerlijk afscheidsdiner aangeboden, uiteraard met vis een rijst. De bootsjongens komen ook nog even langs en schuiven aan.

Taxi, aanschuiven in de rij, wachten, inchecken, zakken legen bij de security, wachten in de vertrekhal, weer in de rij en dringen om het vliegtuig in te komen, vertrekken, wat eten, schommelen door luchtzakken, aankomen, weer wachten bij de bagageband en een taxi zien te vinden die me tegen een redelijke prijs naar mijn bestemming brengt.

Dat is gelukt, maar de chauffeur is eigenwijs en weet de weg op aankomst locatie beter dan ik. Hij rijdt te ver door en we belanden in een file. Een half uur later dan nodig krijg ik de sleutel van mijn hotelkamer.

Ik ga naar Pattaya om wat te winkelen en mijn haar en baard te laten fatsoeneren. Daarna rij ik weer terug met de 10 Baht bus (een pick-up auto) naar Jomtien voor een diner in den Herbergh van de Nederlandse Giel Six en zijn Thaise vrouw Po. 

Een Japans stel, weinig Engels sprekend, zit naast me en vraagt of de bus naar terminal 21 gaat. Terminal 21 is een grote mall in Pattaya noord waar veel Chinezen en Koreanen inkopen doen en gaan eten. Ik zeg: de bus gaat naar het zuiden richting Jomtien en de mall ligt in het noorden. Tijdens een stop stappen de twee uit en vragen de chauffeur of de bus ook bij terminal 21 komt. De chauffeur die ook geen Engels spreekt en tijdens het rijden meer geïnteresseerd is in eten en Thai boksen dat hij volgt op zijn navigatie telefoon, zegt “ja” op de vraag van de Japanners, omdat hij èn de vraag in het Japanse Engels al helemaal niet begrijpt èn zoals de meeste Thai geen “nee” zegt. De Japanners schuiven weer aan in de bus, want de chauffeur heeft immers “ja” gezegd. Andere “farangs”, buitenlandse passagiers, bemoeien zich er nu ook mee. Overtuigd besluiten de twee bij weer een stop tóch maar uit te stappen.

De volgende dag ben ik zelf naar terminal 21 gereisd, aangezien ik er ook nog nooit geweest ben: groot, veel te koop, veel te eten, veel Chinezen, veel Koreanen en heeeeeel veel Russen, welke vooral te vinden zijn op de goedkope voedselmarkt. 

En de twee Ja panners……., die vallen niet meer op tussen al de Aziaten.