Lunchen in een 5***** hotel, maar slapen op een matje

Terwijl ik met een paar medereizigers koffie zit te drinken op het terras van het Waterfront hotel aan de Zambezi, de herrie makende helikopters als vliegen over ons heen vliegend, zien we in de verte een groep olifanten de rivier over zwemmen. In het midden stoppen ze even en zwemmen vervolgens langzaam met af en toe alleen de slurf boven water naar de overkant.

De Zambiaanse kant van de waterval hebben we gisteren aangedaan. Ondanks de behoorlijke toegangsprijs US$ 20,- viel de waterval tegen door de geringe hoeveelheid water. Een familie bavianen begeleidde ons. De mannetjes waren zeer imposant en de vrouwtjes met jongen aandoenlijk, maar de situatie veranderde vrij plotseling. De apen werden dreigend en agressiever. Misschien roken ze de versnaperingen die sommigen in hun rugzakje hadden. Gelukkig liep de situatie goed af.

Rond een uur haalt de taxi, Willie, Ineke en mij op bij de bar van onze campsite voor een ritje naar de grens. We willen naar het 5***** Victoria Falls hotel. Het hotel ligt in Zimbabwe en wij verblijven in Zambia. De Zambiaanse immigratie, die vóór de verkeersbrug annex spoorbrug is gehuisvestigd, stempelt onze paspoorten en we lopen over de grens, zijnde de brug. Een bungee jumper laat ons halverwege stoppen om zijn sprong vanaf de brug te bekijken. Na zijn sprong vervolgen wij onze weg naar de volgende immigratie. Ook aan Zimbabwaanse kant geen wachtrij en de douanière bestempelt met een flinke klap mijn paspoort. Daarna is het nog een stukje wandelen tot aan het hotel.

We zijn te vroeg voor de high tea op het Stanley terras en besluiten daarom te gaan lunchen. De maaltijd is voortreffelijk en we genieten tijdens het eten van het prachtige uitzicht Richting brug en waterval.

Na de luxe van het hotel en het bezichtigen van de nog in dienst zijnde stoomtrein op het stationnetje voor het hotel wandelen we terug, herhalen dezelfde grens procedures, maar dan in omgekeerde volgorde, om te gaan slapen op ons matje in de tent in Zambia.

Anne en Corrie bekijken de Falls en de regenbogen in de boven het vallende water optrekkende mist, vanuit een micro light vliegtuigje, een soort vliegende scooter met een delta vleugel. De andere groepsleden spenderen hun dollars aan een heel luxe high tea, alsof ze uitgehongerd zijn. Dat is uitgesloten. Al onze maaltijden zijn overvloedig en goed bereid. Om risico’s op dunne poep zoveel mogelijk te vermijden staat hygiëne hoog in het vaandel.

De laatste week vangt voor een zestal medereizigers aan. In deze week gaan we echt de wildernis in van een van ‘s werelds grootste Nationale parken: Kafue.

De eerste 80 km over asfalt verlopen snel, maar dan......75 km meer kuilen en gaten dan zandweg. Dan een blokkade, een grotendeels ingestorte water onderdoorgang van rioolbuizen. Ted, de chauffeur, checkt of hij de horde kan nemen. Daarna móeten we uitstappen. Hij loodst de truck, vakkundig over wat over is van de onderwater doorgang. Het houdt en we kunnen onze weg vervolgen. Een tweede gelijksoortig passage is iets gemakkelijker te nemen.

Geradbraakt arriveren we na een kleine 6 uur bij de Dundumwezi gate, de zuidelijkste toegang tot het park. Wie denkt dat we er zijn heeft het mis, nog 120 km naar Ngoma, het head-office van het park over een nieuwe, door Chinezen aangelegde stoffige hobbel de bobbel zandweg door het park met vele de-tours vanwege nog aan te leggen water onderdoorgangen. Bomen die in de weg staan voor de de aanleg van de weg zijn gewoon omgeduwd en blijven liggen in de valrichting. Vanaf Ngoma is het nog 8,5 km middels een shortcut. Helaas is dat weggetje te smal voor de truck en krijgen we nog eens 20 km voor onze kiezen.

De laatste 2 km tot aan Camp Hippo Bay gaat over een wel erg smalle weg. Het is laveren tot op de centimeter tussen alle bomen en struiken.

De tenten zetten we op op ruim 100 meter vanaf het Ithezi-Thezi stuwmeer, waar hippo's en krokodillen hun domicilie hebben. In het grasland tot aan het water grazen waterbokken, nijlpaarden en impala’s. Er zijn warme douches. Het benodigde water wordt met een lawaaierige pomp opgepompt en verwarmd door het stoken van een houtvuurtje onder een grote ketel.

‘s Avonds na het eten bij het kampvuur, we hebben een lekker fikkie van goed droog hardhout, trakteert Corrie op een borreltje African Wild vanwege haar net bereikte pensioen.

Het plan is om de volgende morgen links van het meer verder te reizen naar Mayukuyuku bush camp. Bij navraag blijkt dat de conditie van die weg zodanig slecht is dat de truck er mogelijk niet overheen kan.

De reis die we maken is een niet bestaande tour. Hoewel op kaarten en op internet alles mogelijk lijkt, blijkt bij navraag ter plekke de situatie van wegen vaak anders te zijn, regelmatig veroorzaakt door niet gerepareerde schade na overstromingen tijdens een regentijd. Flexibiliteit is daarom wel vereist.

Het plan wordt omgegooid. We gaan nu verder rechts van het meer. Dat betekent jammer genoeg het wildpark uit, maar het is wel een snellere route. Daarom hebben we tijd om in een dicht bijliggende lodge bij erg mooi zonlicht en prachtig uitzicht over het meer, koffie te drinken.

Bij de Ithezi-Thezi dam waar de doorgaande weg langs loopt, wordt elektriciteit opgewekt. Hoeveel van de financiële opbrengst daarvan bij de lokale bevolking terechtkomt en hoeveel bij de investeerders is gissen, maar niet zo moeilijk te bedenken.

De woningen of beter gezegd hutjes van de bevolking zijn verre van riant. De daken van deze bouwsels zijn overal van riet, maar naarmate we verder het binnenland intrekken veranderen de muren van gebakken steen in gedroogde klei.

Plotsklaps paaaaangggg, een keiharde klap vanonder de truck vandaan. Achter in de truck wordt licht paniekerig stop, stop, stop geroepen. Ted rijdt door naar een plek waar hij het vehikel goed aan de kant van de weg kan zetten. Een van de linker achterbanden is geëxplodeerd en aan gort gereden. Met vereende krachten wordt het wiel verwisseld, hoewel de benodigde hulpmaterialen ervoor niet precies zijn wat het zou moeten zijn.

Ondertussen prepareert de kookploeg een echte bush lunch. Het tijdstip van de klapband was wat dat betreft gunstig.

Rustig zittend onder een rieten afdakje in een verkoelend windje, met uitzicht op grazende nijlpaarden aan de overkant van de Kafue rivier zit ik dit verhaal te schrijven. In het water komen regelmatig krokodillen omhoog. Ons kampement staat midden in het wildpark zonder enige vorm van omheining. Alle dieren kunnen ‘s nachts ongehinderd tussen de tenten doorlopen. Daarom is het zaak geen voedsel in de tent te hebben en alle afval goed op te ruimen.

De hele nacht laten de dichtbij zijnde nijlpaarden goed van zich horen. Om half vijf word ik wakker van de kok in de tent naast me. Het theewater moet over een kwartier klaar staan voor diegenen die op gamedrive gaan. Ruim drie kwartier later staan de wandelaars te kleppen onder het genot van een warm kopje thee en even later zit Ted vlak naast mijn tent met een ranger te praten. Om half zeven schijnt de opkomende zon door het vliegengaas van mijn tentdeur recht in mijn gezicht.

Tijd om mijn lakenzakje te verlaten.