Joep en de 72 olifanten

Twee kilometer vanaf de grote weg aan een zanderig pad in the middle of nowhere ligt een kunstmatige waterhole waaromheen the Elephant Sand lodge is gedrapeerd. Daar richten we op een winderige zanderige vlakte tussen de olifanten drollen ons kampement in. Vanaf 3 uur tot laat in de nacht komen olifanten van alle kanten over de campsite gelopen om te gaan drinken. Ondanks de stevige wind is het overdag erg warm in het weinig schaduwrijke gebied; ‘s nachts daarentegen, wanneer ik uit mijn tent moet kruipen voor een sanitaire onderbreking van mijn nachtrust, merk ik pas hoe koud het is.

We zijn alweer op dag 10 beland. Met een 4WD gaan we aan het eind van de middag naar een van de vele zoutpannen in de omgeving. Dikdiks, olifanten, gnoes en struisvogels trekken als een film aan ons voorbij tot we aankomen in de zoutpan. Hier doen we luxe. Zeer ruime tenten, een opgemaakt bedje met lakens en een deken zijn hier voor ons gereed gezet. In alle rust kunnen we genieten van de langzaam van de aarde afvallende zon. Door de “niet” aanwezige lichtvervuiling zien we al snel Venus, Saturnus en Mars, gevolgd  door de vele sterren en de Melkweg. 

Terwijl Venus langzaam naar de horizon zakt wordt op een houtvuurtje onze maaltijd door een lokale  schone bereid. Bij een ander kampvuurtje mogen ons warmen, aangezien de stevige wind inmiddels weer koud aanvoelt.

Als Venus weg is kunnen we aan gedekte tafels, gewoon in de open lucht, eten; jammer dat de T-bones niet helemaal gaar zijn. Over een gat in de grond is een houten bak gezet met daar bovenop een WC bril. Met aan drie zijden een rieten schotje gaat dat kotje door voor toilet. Met olielampen is het pad ernaar toe gemarkeerd.

Om 5:56u de volgende ochtend laat de zon zich weer met een klein puntje boven de horizon zien op dit oneindig groot opgedroogd meer. Wat is overgebleven zijn enorme witte zoutvlaktes ter grootte van Portugal. Als je eroverheen loopt krakt de dunne bovenlaag als een dun laagje ijs.

Tijdens hun nachtelijk toiletstop hebben velen de prachtige sterrenhemel aanschouwd, althans dat vertellen ze aan de ontbijttafel.

Onderweg naar Kasane kunnen in de truck de volgeschoten fototoestellen en mobieltjes gelukkig weer worden opladen. Veel tijd is daar echter niet voor, want bij een waterhole langs de weg staat een groep van 72 olifanten inclusief vele kleintjes te drinken. Mijn waterrekening thuis zou hard oplopen als ik zo’n grote groep thuis zou uitnodigen om alleen maar water te komen drinken.

In Kasane hebben we weer internet, zij het mondjesmaat, maar genoeg om te horen dat Willie en Ineke, Eindhovense medereizigers, vandaag voor de tweede keer opa en oma zijn geworden van kleinzoon Joep.

Tiny, zus van de reisleider, en een praatgrage gezellige Amsterdamse, wil haar net in Maun gekochte juwelen zo goed beschermen dat ze besluit haar tent af te sluiten met een slotje, maar de sleutel van het slotje vindt ze zó kostbaar dat ze deze in de tent bij haar nieuwe collier achterlaat.

Wat nu.........?

Ons manusje van alles, haar tentmaatje, zorgt voor de oplossing in de ontstane paniek. Met de reserve sleutel die ze bij zich heeft ontsluit ze weer de tent.

Zondagmorgen, 5:45u, thee met een koekje. We gaan naar Chobe National Park voor een 4WD gamedrive. het heeft een oppervlakte van 10.000 vierkante kilometer en is bekend om de grote groepen olifanten. De groep wordt gesplitst over twee jeeps. 

Aanvankelijk zien we zó weinig dat we zelfs stoppen om een glansspreeuw te bestuderen. Bij een leeuw staan wel 20 auto’s te kijken (meer dan 100 mensen), wat een ellende! 

Een stuk verder steekt een groep olifanten met kleintjes over. Ze komen zo dichtbij dat we ze bijna kunnen aanraken, wat een kolossen. 

Terwijl we bij het ontbijt onze ervaringen uitwisselen, hoor ik van de andere groep dat ze een luipaard en een mamba hebben gezien. Een beetje jaloers slik ik mijn boterham met pindakaas weg.

Tegen het eind van de middag gaan we scheep voor een boottocht over de Chobe rivier langs de grens met Namibië. Op de met groen gras begroeide eilanden in de rivier, het gras elders is overal geel en verdord vanwege het naderend einde van het droge seizoen, grazen grote groepen olifanten en buffels. Ín het water is het feest voor de nijlpaarden, terwijl de oevers bevolkt worden door krokodillen. Voor water- en weidevogels is het een paradijs. Genietend van dit alles zien we vanaf de boot voor de laatste keer de zon ondergaan in Botswana.

Morgen hebben we weer een grenspassage: van Botswana naar Zambia.

De meeste schaafwonden van mijn zwembad duik zijn weer pleisterloos. Mijn scheenbeen heeft wat meer tijd nodig waardoor ik om de twee dagen op audiëntie mag bij zuster Judith.

De travel clinic heeft geadviseerd om vanaf nu dagelijks malaria pillen te slikken, niet het meest aangename medicijn om in te nemen.

Al vroeg staan we bij de ferry die ons de Zambezi overbrengt. Dat is tevens de grenspassage. Uitstempelen in Botswana gaat, na het onverwacht verplicht moeten invullen van een formuliertje, snel. Niemand controleert het document. Het maakt blijkbaar niet uit wat er ingevuld is.

Aan Zambiaanse kant moeten we voor US$ 50,- een visum kopen. Ze hebben zowaar genoeg stickers beschikbaar voor een Kasa visum. Daarmee kunnen we èn naar Zambia èn naar Zimbabwe en het is tevens multi entry, niet onbelangrijk omdat Vic Falls zowel in Zambia als Zimbabwe ligt. Ik kan dus nu een paar keer op en neer.

Helaas wordt mijn 50 US$ biljet uit 2001 niet geaccepteerd. Dat dan moet ik dan maar elders zien te slijten.

Alle benodigde gegevens van 16 paspoorten worden handmatig door een douanier ingevuld, de paspoorten worden bestickerd en akkoord bevonden.

Het inklaren van de truck vergt wat meer tijd vanwege het down zijn van het computer systeem.

Daardoor is er een grote rij van wachtende truckers ontstaan. Alle administratie gaat nu weer ouderwets met pen en papier.

Het is nog 80 km rijden naar Livingstone nabij Vic Falls.