Top up

Van het bij laag water zo brede strand is vanavond, ook een dag na volle maan, bij vloed niets meer over. De zware, lompe bamboe terrasstoelen staan met hun voeten in de zilte zee. Het water komt tot tegen de rand van bewoonde huizen. Bij verdere stijging van de zeespiegel als gevolg van het 14.000 ton per seconde smeltende gletsjerijs in het arctisch gebied, zullen deze stulpjes, zowel als de gezellige terrassen, binnen afzienbare tijd zijn verdwenen.

Gelukkig, hoewel het ook nu weer voor degene die het treft een afgrijselijk drama is, is de tsunami van zaterdagavond tussen Java en Sumatra lokaal gebleven en is deze zeegolfbeweging niet vernietigend de hele wereld rond gaan reizen, zoals op 26 december 2004.

Met bakken tegelijk komt vanmiddag de regen uit de lucht gevallen, vergezeld van felle lichtflitsen met de daar bijhorende passend-knallende donderslagen. Omdat tijdens mijn reservering de 4 grote kamers volgeboekt waren, moet ik helaas nu, rond het middaguur, voor 5 dagen mijn kamer verruilen voor de kleinere eenpersoonskamer op het bovenverdiep. Met de kamer is volstrekt niets mis, de faciliteiten zijn hetzelfde, maar het is lekkerder om wat meer ademruimte te hebben, vooral als de weergoden de overwinteraars wat minder gezind zijn, zoals nu.

Zoals op vele foto’s te zien is liggen aan het strand, bij laag water op het strand, traditionele long-tail boats met een hoge massief-hardhouten boegspriet. Het aandrijfmechanisme van deze scheepjes bestaat uit een oude personenwagen- of vrachtwagenmotor, die aan de achterzijde op een soort geschuttoren gemonteerd is. Om de schroef correct te kunnen positioneren ten op zichte van het water is een lange aandrijfas vereist. Waar zou de naam long-tail toch aan zijn ontleend?

De vaartuigen worden gebruikt om toeristen langs en naar de omliggende eilanden te leiden. Elke morgen, vooral als je hier langer zit, zie je dezelfde soort taferelen zich afspelen. Een gezinnetje is voor hun tocht zoekende naar de juiste boot. De bierbuikerige vader paradeert trots voorop, omdat hij denkt zojuist een geweldige deal bij een boekingskantoortje te hebben afgesloten voor zijn boottocht, maar in wezen afgezet is. Moeder en kroost volgen op gepaste afstand. Als de geboekte boot gevonden is, omhelst hij, alsof het zijn beste vriend is die hij al jaren kent, zeer joviaal de wachtende boatsman. Om het in het boarden te vergemakkelijken is er een uit buizen geconstrueerd trapje aan de zijkant opgehangen, maar ook dan vergt het wat vaardigheid en voorzichtigheid om de long-tail te betreden.

Het drentelen begint zodra men zich realiseert dat minimaal tot  kniehoogte door het water gewaad moet worden. Als voorganger trekt pa als eerste zijn schoenen uit. Met adrenaline in zijn lijf en een waas voor zijn ogen voor wat komen gaat, stapt hij fier en vastbesloten het water in zonder ook maar enige aandacht voor eventueel onder water liggende stukken koraal, schelpen of stenen. Ineens verkrampt het trotse plompe lijf. Zijn tenen beroeren een steen of hij trapt op iets. Strompelend loopt de ongelukkige verder, richting het trapje, dat de bink wel even, vol overmoed, snel en behendig zal nemen. Helaas, zijn natte zere voeten schieten halverwege van een sport en...... kiepert de zich een heel baasje voelende zo voorover de boot in. Van een stoer, trots heldendom is weinig meer over.

De boatsman begeleidt moeder en kinderen, biedt hen een helpende hand op de trap en zet de zelf meegebrachte proviand in de boot. Vader wil een plekje op de voorplecht in de zon. Zijn shirt gaat onomzichtig uit. Zijn nog niet door de zon getinte flubberend bovenlijf en zijn verworvenheid op de boot wordt demonstratief getoond aan voorbijlopende strandgangers. De familieleden kruipen onder het aanwezige luifeltje en nestelen zich op het bankje.

De UV-index kan hier hoog oplopen, waarde 11 is niet ongebruikelijk, met als gevolg een mogelijke snelle verbranding.

Na de 3 à 4 uur durende tour staat een trotse roerganger op het achterdek zijn bootje richting strand te laveren. Een hoopje stoerheid ligt voor oud vuil, uitgeteld en verbrand, op een bankje onder de luifel. Van een joviaal afscheid nemen is geen sprake, laat staan van een royale fooi. Moeder stopt bij het verlaten van de boot de boatsman de gebruikelijke kleinigheid toe.

Vlak langs hetzelfde strand loopt de provinciale weg waar omheen de plaatsjes en gehuchtjes gedrapeerd zijn. Ieder dorpje heeft zijn eigen 7-Eleven of Family Mart, kleine supermarkten, waar gedurende 24/7 basis artikelen en vooral veel chips te koop zijn.

Mijn telefoon heeft maar een simkaarthouder. Buiten Europa wil ik, vanwege de hoge kosten, geen gebruik maken van mijn Nederlandse simkaart, maar wel bereikbaar blijven. Om dat probleem op te lossen adviseerde een buurman een oude telefoon mee te nemen en daar een lokale data pre-paid simkaart in te stoppen. Dat advies heb ik opgevolgd en het oudje, het heeft wel wat kruim gekost om hem terug te zetten naar fabrieksinstellingen, fungeert nu uitstekend als WiFi hotspot bij slecht of geen WiFi bereik in hotels, restaurants, in de bus of onder een parasolletje op het strand.

Omdat te kunnen realiseren heb ik bij aankomst op de luchthaven een “speciaal voor toeristen” data simkaartje gekocht met een geldigheid van 30 dagen, dat bij elke 7-Eleven verlengd zou kunnen worden. Na 29 dagen vraag ik me af hoe dat, wat ze hier top up noemen, zou werken en daarom stel ik Layla, de beheerster van het hotel, de vraag of zij daar iets van weet. Nee, dus, maar ze zou de helpdesk wel “even” bellen. Net als bij ons: 36 wachtenden voor u of niet bereikbaar. Ik geef het op.

Op dag 30 ontvang ik een diarree aan mailtjes van de provider. Als toerist met een speciaal toeristen aanbod verwacht ik minimaal een bericht in het Engels. Nee hoor, allemaal in het Thais. Blijkbaar is de policy van het bedrijf: Engels is de voertaal bij verkoop van “speciaal voor toeristen” simkaartjes, en Thais voor de follow-up. Ten einde raad ga ik maar naar 7-Eleven. Ik heb alleen wat Gigabite aan data nodig met een geldigheid van weer 30 dagen. De kassière laat me op haar telefoon zien welke mogelijkheden ik allemaal heb, maar daar heb ik geen boodschap aan. Bovendien is alles in het Thais wat ze me laat zien. Ze spreekt alleen maar Thais en ik kan haar niet duidelijk maken wat ik wil.

De oplossing blijkt heel eenvoudig. De uitbaatster van het naburige drankwinkeltje verkoopt naast drank ook top ups. Daarbij spreken we ook nog een gemeenschappelijke taal.

Binnen 5 minuten kan ik weer voor 30 dagen internetten op het strand.