Taal issue

Op deze Driekoningen zondagmorgen staat de ontbijttafel weer gedekt in de schaduw van de bomen op het strand. De zon doet weer zijn uiterste best om de aarde verder op te warmen. Een zeearend cirkelt op de thermiek rond boven zee, zoekend naar zijn ontbijt. Tussen de op het water dobberende meeuwen springt een vis jagend of opgejaagd uit het water. Een vlinder fladdert onder de bomen, terwijl mijn geurend omeletje met een potje warme thee wordt opgediend. De long-tail boten nog liggend in de luwte achter Koh Kwang ploeteren zich bij opkomend tij los van de zandplaat om terug te keren naar hun eigen parkeerplek ergens aan het strand. De eerste long-tailers en speedboten varen weer met toeristen naar de verschillenden eilanden voor de kust. Ook ik mag opnieuw genieten van het zilte water. Het is na de storm beduidend frisser en in het water dwarrelt nog het van het strand meegenomen zand.

Een zeewaardige catamaran, liggend op een oor, zeilt rustig voorbij bij de aanwakkerende oostenwind. Hij komt uit noordelijke richting en vaart verder zuidwaarts.

Over het strand lopen niet meer de vele, rond de feestdagen hier verblijvende Scandinaviërs. Zij zijn grotendeels vertrokken en hun kamers lijken nu te zijn ingenomen door Russen en Chinezen. Laatstgenoemden doen wel eens een poging met hoge hakken over het strand te paraderen. De talen op terrassen en in restaurants klinken anders.

Een Russisch echtpaar heeft afgelopen avond en nacht een heel onhandige reis achter de rug om vannacht te kunnen gaan vissen. Voor de vrouwelijke helft werd het een bijzondere nacht. Zij sloeg een paardmakreel van 2,7 kilo aan de haak. Eenmaal het visje binnenboord, zei ze, dat ze wel weer naar huis wilde. Daar kon haar echtgenoot helaas niet mee akkoord gaan, maar het langer verblijf op zee heeft nergens meer toe geleid. Rond koffietijd springt het echtpaar van boord, en zo staan een stralende vrouw en een wat teleurgestelde man op het strand. Nu gaan ze weer de onhandige reis naar hun hotel in omgekeerde volgorde maken, om morgen door te reizen naar Ko Samui, een eiland aan de oostkust op vijf uur reizen.

Vanmorgen nuttig ik mijn laatste ontbijt op het strand. Het verveelt nooit om hier in de schaduw van de bomen aan de rand van land en zee bij 27° te ontbijten. Ik zit naast een reclamezuil waar boottochten op staan aangeprezen. Een Engels sprekend echtpaar komt aangelopen en bekijkt wat het aanbod is. Een stagiaire, die ook op het strand zit, komt toegelopen. De stagiaire spreekt nauwelijks of geen Engels. De vrouw vraagt naar de prijs van een bepaalde boottocht, waarop de stagiaire de prijs vermeldt. Voor de vrouw is het niet duidelijk of de genoemde prijs voor hun beide geldt of per persoon is. Ze vraagt daarop, each? In al haar enthousiasme antwoordt de stagiaire: no, no eat, no lunch!

Bij het zien van de enorme verbazing op de gezichten van het echtpaar, besluit ik me ermee te bemoeien. Al babbelend heb ik ze informatie gegeven. Ze verontschuldigde zich mij te storen onder het ontbijt, maar ze zouden morgen terugkomen om een tourtje te boeken.

De stagiaire daarentegen zal de opmerking niet meer maken. Google Translate bracht uitkomst om het verschil tussen “each” and “eat” te verduidelijken.

Rond de middag ben ik vertrokken naar Krabi Town. Hemelsbreed is de afstand niet zo ver, maar het kustgebied bestaat uit estuaria. Daarbij liggen landinwaarts de nodige krijtrotsen, net als de eilanden voor de kust. Door deze structuur is de weg een heel stuk langer dan je zou verwachten.

Het is vandaag “children days” in de regio. Doordat er allerlei festiviteiten voor kinderen worden georganiseerd, zijn er ook veel winkels gesloten, maar de bekende zaterdag- en zondag avondmarkt gaat wel door, met op een podium allerlei activiteiten van- en door kinderen. Een straatje verder is er een soort verkiezingsbijeenkomst, waarschijnlijk voor de binnenkort te houden verkiezingen. Het is druk en dientengevolge voetje voor voetje lopen. Buiten het marktgebied is er ‘s avonds weinig te beleven. De stad oogt donker en kent weinig sfeer en gezelligheid.

Na een maand heb ik ‘s avonds geen muziek meer rond mijn hotelkamer en ook het geluid van voorbijrijdende zandtrucks met aanhanger is niet meer. 

Daarentegen heb ik wél een doorzakkend matras.