Rust

Op Belitung was het tijdens mijn verblijf mid/eind november officieel het begin van de regentijd. Het weer gedroeg zich echter als in de regentijd. Hier op Klong Muang Beach, een 2000 kilometer noordelijker op het noordelijk halfrond, is het nu, begin januari, het midden van het droog seizoen. Maar helaas het weer gedraagt zich momenteel als het begin van het regenseizoen, zonnig in de morgen, bewolkt en regenachtig in de namiddag. De beste tijd voor het maken van een lange strandwandeling is daardoor in de morgen, maar het tij zit dan wat tegen. Het is ‘s morgens opkomend tij en vloed rond het middaguur. Beginnen met lopen kan over het natte zand, maar de terugweg moet vanwege het hoge water door het rulle zand of door het water en dat loopt verre, verre van ideaal.
Op het stukje strand waar ik oudjaar heb gevierd, heb ik voor de massage veranda, dichtbij het verkooptafeltje van Annee, inmiddels mijn eigen plekje veroverd. Zojuist kwam een Japans stel, terwijl de schoonmaakster in de stoel naast me koffie zit te drinken, een boottochtje boeken voor morgen. Nadat ze zijn vertrokken geeft Annee een performance hoe de verschillende buitenlanders klinken. Het is hilarisch.
Op afstand zeilt een Driemaster volledig opgetuigd met witte zeilen tussen de eilanden door. Madam Sia brengt me voor de lunch spontaan een paar pakjes sticky rice in verscheidene kleuren, een banaan en een glas water. De rijst is in de vorm van kleine puntzakjes verpakt in plastic. Het is zoetig en smaakt naar kokos.
Op 15 november zit ik hier te ontbijten. Aan een tafeltje naast me zit Tou met enkele bootsmannen koffie te drinken en een sigaretje te roken. Zoals altijd heeft hij het hoogste woord. Dan vertelt hij mij dat ze elk jaar met oud en nieuw een bbq op het strand houden. Ik zeg: “maar ik vertrek vanmiddag”. “Dan moet je volgend jaar terugkomen”, is zijn antwoord. Mijn reisplan reikt nog niet verder dan begin december en ik denk waarom kom ik niet terug. Het is immers een prachtig plekje. Vanaf de ontbijttafel loop ik naar Layla en vraag of ze rond de Feestdagen nog een kamer vrij heeft. Ze heeft nog één kamer. We komen tot een akkoord over de prijs en de boeking wordt gemaakt. Ik loop terug naar waar Tou nog zit te kletsen, en meld hem dat ik dit jaar bij de bbq ben.
Zo ontving ik de uitnodiging voor de bbq waarvan ik op oudejaarsavond heb genoten. Een paar dagen tevoren had Layla zich verontschuldigd dat er geen alcohol zou worden geschonken. Ze zijn moslim. Daar zal het voor mijn niet minder om zijn. Om negen uur is de aanvangstijd. Voor de massage veranda is een grote tafel neergezet met allerlei gerechten erop, een gerecht is noedels met een voor mij hele, hele hete saus. Dat laat ik maar aan me voorbijgaan. Een half in de lengte richting doorgesneden oliedrum dient als bbq. In de drum ligt houtskool te gloeien en daarbovenop op een rooster allerlei spiesen en hele vissen. De hele familie, het personeel, een paar hotelgasten en wat bootsmannen nemen deel aan het gebeuren. Het is zelfbediening, iedereen neemt en schuift aan aan de tafels die er staan. Een zestal politiemensen/security komt ook nog even een vorkje prikken. Het loopt tegen volle maan en rond tien uur is het vloed. Het brede strand loopt langzaam onder, maar de zee geeft ons nog genoeg ruimte om te manoeuvreren. Om 12 uur wordt in nabije resorts vuurwerk ontstoken en dan is het 2018.
Terwijl ik op mijn kamer nu, rond 8 uur ‘s avonds, aan het schrijven ben, begint het na een warme dag te regenen en te onweren. Ploef, het is stikke donker. De stroom valt ineens uit. Gelukkig weet ik mijn zaklampje blindelings in de rugzak te vinden. Even door de vanmiddag opgehaalde vlekkeloos ruikende was graven en ik heb hem, licht in de duisternis. Voor de was zou een echte goede wasbeurt niet misstaan, hoewel........ voor een gedeelte is dat niet meer de moeite waard. Het kopje oploskoffie was net klaar voordat de algehele duisternis inviel. Daar heb ik mazzel mee en kan ik nu van genieten. Het zachtjes regen is overgegaan in hozen met volle feestverlichting en van die knetterende achtergrond muziek. De totale duisternis blijkt lokaal, een paar huizen verder hebben ze nog stroom.
Als landrot realiseer je je niet dat het elke maand bij volle maan springtij is. Deze maand is dat op 2 januari en beleef ik dat rond 10 uur ‘s avonds. Zittend op het strand in een luie stoel tegen de bebouwing aan zie ik langzaam het water dichterbij komen. Zeven meter strand is ons nog gegund. Een longtailboot met toeristen komt in het donker terug van Relay Beach, het mooiste strand van Thailand. -De buren hebben inmiddels ook de kaarsjes moeten opzoeken.- De boot legt aan bij een informatiebord dat bij normaal tij altijd hoog op het strand staat, maar nu in het water. De toeristen zijn verbaasd dat ze bijna in de bebouwing van boord moeten gaan. Ik zei tegen Tou dat, wanneer hier bij springtij een Westerstorm staat, hij ‘s nachts niet meer uit hoeft te varen om te gaan vissen, maar dat naast zijn vrouw vanuit bed kan doen. Hun hele huis staat dan ruim in het zoute zeewater.
De bewoners van deze strandstrook gaan een hard gelag betalen voor de te verwachten zeespiegel stijging in de komende decennia. Hun woningen zullen verdwijnen in de golven.
Na drie uur lang stroomloos te zijn geweest: geen licht, geen airco, geen warm water, geen koelkast en geen internet, hebben technici tegen middernacht het probleem weer weten te fixen, en kan ik gekoeld gaan slapen. Ondertussen heeft het vallende hemelwater wel op zijn weg naar zee het pad naar het strand voor een groot deel meegenomen. Ook dat, rust nu in zee.