Persoonlijke bijdrage

Het lijkt me beter dat ik de bus naar station Mo Chit neem. Chow Kit ligt in Kuala Lumpur, 1500 km naar het zuiden, waar ik net vandaan kom. Bij de toegangspoortjes tot het perron sta ik behoorlijk te stuntelen. Ik heb het idee dat mijn zojuist gekochte kaartje niet werkt. Ik hou het kaartje op het oog op het apparaat, maar het poortje wil niet open. Ondanks een oog óp het apparaat, moet ik hier, in tegenstelling tot in Kuala Lumpur, het kaartje in het apparaat stoppen. Daarna floept het er weer uit.
Mijn kaartje blijkt wel geldig, de poortjes gaan open. Ik loop erdoorheen en het apparaat spuugt mijn kaartje weer uit. De poortjes klappen achter me dicht, maar.......mijn rolrugzak blijft ergens achter hangen en krijg ik niet mee door de poortjes. Het moet een hilarisch gezicht zijn: ik achter de poortjes en mijn rugzak ervoor. Met veel gehannes lukt het me ook mijn rugzak aan de goede kant te krijgen. Ik wil niet weten wat de jongere reizigers achter me allemaal denken over die man met zijn zilveren haren. Ondanks dit oponthoud kan ik zo instappen in de trein die net komt binnen rollen.
De roltrap op het station van aankomst werkt niet, óók niet met een geldig kaartje. Mijn bagage moet ik van twee hoog helemaal naar beneden sjouwen.
Het busstation is dichtbij. Ik weet dat ik niet moet ingaan op allerlei mannetjes die op me afkomen en de nog te maken rit aanbieden. Aan het juiste loket koop ik een kaartje voor de bus die op dit tijdstip vertrekt. Gelukkig is er een goede afstemming tussen het verkooploket en de bus begeleidster. Ze staat al op me te wachten, mijn rugzak wordt ingeladen en ik krijg zelfs de ruimte om nog even te toiletteren. De achterste stoel bij het raam is mijn plek, maar daar zit een Thaise dame. Zij zit liever aan het raam, dus zetel ik me maar op de vrije stoel naast haar.
Haar werkgever, Puma, had een trainingsdag in Bangkok belegd en nu is zij op de terugweg naar huis in Pattaya. Als Human Resource Manager moest ze acte de présence geven, maar de training was erg vermoeiend of ik ben niet interessant. Binnen twee minuten ligt ze tegen het raam in dromenland.
De bus waarin ik zit is een grote bus en blaast via de tolweg rechtstreeks naar Pattaya. Die mannetjes, die onwetende reizigers op het busstation ronselen, vervoeren hun klanten in volgepropte minibusjes, via de normale weg. De chauffeurs rijden als gekken, stoppen onderweg verscheidene malen om locale passagiers uit te laten stappen en andere weer op te pikken. De reisduur is ongeveer hetzelfde, maar je bent gebroken als je aankomt.
Mijn hotel ligt op 10 minuten rijden met de taxi van het busstation, maar een taxi is er nooit. Er zijn wel wat de Thai Song Teaw noemen (twee rijen auto), een open pick-up truck met twee tegen over elkaar staande bankjes. Ze dienen als openbaar vervoer in Pattaya en Jomtien, maar vervoeren ook aangekomen passagiers van het busstation naar hun hotels. Het gaat van hotel naar hotel en als je pech hebt en je hotel het laatste op de rit is, zit je wel een uur te hobbelen. Een alternatief is de brommer taxi: met je hele hebben en houden achter op de brommer naar je hotel. Taxi’s worden om een of andere reden geweerd.
Ik ben naar de weg gelopen en heb een stukje verder een taxi aangehouden.
Het openbaar vervoer is hier goedkoop en goed geregeld. De Song Taew oftewel Bahtbus rijdt via vaste routes zijn rondjes. Hij stopt bij hand opsteken. De ritprijs bedraagt, ongeacht de lengte, 10 Baht per persoon, ongeveer €0,26, te betalen bij het uitstappen aan de chauffeur.
Soms zie je toeristen, meestal Russen, onwetend de mist ingaan. Ze houden een Song Taew aan en vragen naar de prijs. Dat is helemaal fout....., zijn kans ruikend vraagt de chauffeur soms wel het tienvoudige!
Gepast betalen is ook een aanrader, betaal je bijvoorbeeld met een briefje van 100 Baht, dan wil de chauffeur wel eens vriendelijk lachen en verder rijden.
Het restaurant waar ik mijn ontbijt wil gaan gebruiken zit helemaal vol op een 4-persoons tafeltje na. Vanwege de hard draaiende ventilatoren en mijn verkoudheid ga ik op de kopse kant uit de wind zitten. Een Engelsman met zijn Thaise lief, die even na mij binnenkomen, nodig ik uit om aan te schuiven op voorwaarde dat hij mijn ontbijt betaalt. Hij komt net van “The Immigration” om zijn visum, dat bijna verlopen is, te verlengen. Hij is vogelaar en wil nog een paar dagen vogels gaan spotten in Bangpoo, een plaatsje aan de monding van de Chao Phraya rivier, de grote rivier die door Bangkok stroomt. Ook voor hem is dit bezoek niet zijn eerste verblijf in Thailand.
In 2004 was hij in de buurt van Krabi voor een eilandtour net met een bootje vertrokken, toen de tsunami de kusten teisterde. Ze zagen de huizen en bomen op de kust plotseling in het water verdwijnen en dachten aan een aardbeving waarbij alles was weggezakt. Op zee merkten ze niets van de tsunami, maar ze konden niet terug vanwege de hoeveelheid troep in het water. Na vele uren te hebben rondgedobberd werden ze uiteindelijk opgepikt door een passerend Chinees marine vaartuig.
Hij vertelt me ook waar hij naar de immigratiedienst is geweest. Het kantoor blijkt een paar Sois (straten) verder te liggen en na het ontbijt loop ik erheen om te gaan vragen wat precies de vereisten en kosten van een visumverlenging zijn. Terwijl ik in de deuropening sta, draai ik me echter spontaan om en verlaat het pand. Officieel hoor je altijd je paspoort bij je te hebben, maar vanwege mogelijke diefstal of eventueel verlies heb ik dat niet, wel een kopie.
De dienstdoend officier zal vragen, wetende dat je je paspoort hoogstwaarschijnlijk niet bij je hebt: “passport please”. Ook voor hem is het bijna Kerst met de nodige extra kosten voor cadeaus, kleding en diner. Het risico van een mogelijke verplichte persoonlijke bijdrage van mij daaraan wil ik vermijden.
Enjoy your X-Mas dinner.