Beach Nieuwtjes

U-Tapao, een groot vliegveld op 40 km afstand van Jomtien, wordt behalve voor chartervluchten vanuit China en Rusland weinig gebruikt voor commerciële vluchten. Tijdens de Vietnam oorlog was het een uitvalsbasis voor de zware B-52 bommenwerpers, die een lange sterke landingsbaan nodig hadden. Grote commerciële vliegtuigen zouden er tegenwoordig goed kunnen landen, maar de capaciteit om veel passagiers te handelen is te gering: de gebouwen zijn te klein. Uitbreiding zou mogelijk zijn, maar de aanwezigheid van een militair apparaat werkt niet ten faveure van de commercie.
In de vlakbij gelegen haven van Sattahip lagen schepen van de Amerikaanse vloot, die niet aan oorlogshandelingen meededen. Door het passagieren van de militairen is het uitgaansleven in Pattaya ontstaan. Na terugtrekking van de Amerikanen had de Thaise marine een enorme vliegbasis en marinehaven ter beschikking. Pattaya en naaste omgeving ontwikkelden zich verder als een toeristische trekpleister met bruisend uitgaansleven en stranden.
Het gure Chinese koufront dat afgelopen week heel Zuid-oost Azië teisterde is gelukkig weer weggetrokken. Dat doe ik ook. Ik reis weer verder, verder naar het zuiden om terug te keren naar Vacation House op Klong Muang Beach in de regio Krabi. Helaas, ook mijn vlucht vertrekt niet vanaf het dichtbij gelegen U-Tapao, maar vanaf het op 4 uur reizen gelegen Don Muang Airport in Bangkok. Met een warm welkom word ik ‘s avonds ver na tienen onthaald, en neem ik met plezier de kamersleutel in ontvangst. Het inboeken en betalen handelen we morgen wel af, en slaap lekker, zegt Layla, die naast het verhuren van vijf kamers ook een reisbureautje runt met een paar trainees.
Het is eb op Kerstavond. Terwijl de wensbalonnen, een eeuwenoude Aziatische traditie, vanuit een naburig resort het luchtruim kiezen en rustig, ver boven zee wegzweven om daarna langzaam te doven, het zwakke schijnsel van de bijna halve maan mooi in zee weerspiegelt, heeft een longtaiboot kapitein zijn boot dusdanig bij hoogwater gemanoeuvreerd, dat de motor, die defect is, nu vanaf land gerepareerd kan worden. In het licht van een paar zaklampen worden de nodige onderdelen losgeschroefd. Aan de horizon schijnen de fel groene lichten van vissende trawlers. Een groepje travestieten, die zojuist, net als twee Thai boxers, een show bij een restaurant hebben gegeven, keren huiswaarts. De vuurshow performer likt zijn brandwondjes en de uitbaters van de strandrestaurantjes proberen hun laatste mosselen, garnalen, crab en inktvis aan de man te brengen. Kinderen bouwen nog zandkastelen of liggen op een handdoekje, door slaap overmeesterd, erover te dromen. Ook ik wil wel naar dromenland om morgenvroeg, Kerstmorgen, terug te keren voor mijn ontbijt.
Het is twaalf uur later, weer rond de klok van tienen. Het is heiig over zee en de zon wil niet echt doorbreken. Vier vissers in twee longtailboten keren terug van hun nachtelijk vis avontuur. Een van hen is Tou, de vader van Layla. Met werphengels hebben ze 10 barracuda’s en enkele snappers weten te verschalken. Zodra de vissen aan land zijn, worden de barracuda’s verhandeld op een halve na. Dat is de mijne, voor vanavond op de bbq.
Een paar man graven een stukje verder een geultje in het zand en leggen er een afvoerpijp in richting zee. Op die plek loopt een waterader vanaf land via het strand naar de zee. Door de continue waterstroom is het er altijd drabbig. Dat zal nu wel zijn verholpen.
Vlak ernaast zit Annee, een van de trainees. Ze probeert vanachter een tafeltje al luid roepend boottochten en massages te slijten aan op het strand struinende toeristen. Zo nu en dan heeft ze beet en dirigeert de wandelaars naar een soort open veranda waaronder massages worden gegeven. 
Met veel lawaai komt Wahid, gekleed in groene laarsjes met blauw-zwarte helm over het strand gecrost. Net als de uitlaat zijn de overbodige onderdelen van zijn brommer afgesloopt. Een plastic kannetje aan het stuur fungeert als benzinetankje. Zijn rit over het strand is een eenmalige dagelijkse gebeurtenis. Vanuit een houten kist achterop verkoopt hij allerlei lokale gerechten. Locals zijn zijn voornaamste afnemers. Vanmorgen doet hij goede zaken.
Tou heeft zich gedoucht en komt weer fris en vrolijk aangelopen. Op mijn vraag of hij niet moet knorren meldt hij dat hij zo verder gaat met het repareren van de motor van de boot. Dat is gisteravond niet met succes is verlopen.
Op bepaalde modderige plekken langs het strand, zie je bij laag water vele zandballetjes in radiale patronen rond holletjes liggen. De makers van deze mooie ronde balletjes zijn zandkrabben. Bij hoog water leven ze in de holletjes. Bij eb komen ze naar buiten voor hun dagelijkse maaltijd. Deze bestaat uit een dun, eetbaar laagje dat rond de zandkorrels zit. Door het zand te zeven wordt het eetbare eraf gehaald. Het restant wordt tot mooie kleine balletjes gevormd en rond het holletje gelegd. Behalve de vele, vele balletjes krioelt het op die plekken ook van de veroorzakers, de krabbetjes.
Onder de bomen langs het strand zit, verscholen in de schaduw, een 57 jarige Thaise, moeder van zes kinderen. Haar hele leven lang heeft ze langs het strand gelopen met kleine hapjes. Van de opbrengst voedde ze de hongerige mondjes. Op haar tegenwoordig vast plekje verkoopt ze drank, kokosnoten en chips. Ondanks haar ongeletterdheid spreekt ze, in tegenstelling tot heel veel Thai, verrassend goed Engels. Ze weet veel te verhalen en ook voor de laatste Klong Muang Beach nieuwtjes, zoals de longtailboot die vandaag op de rotsen is gelopen, de zwangere toeriste die vroegtijdig moest terugkeren van een boottocht omdat de motorboot te hard bonkte op de golven, of de Russische die in haar grote teen is gestoken door een pijlstaartrog, kun je bij haar terecht, 0........
Goed Oud en Nieuw!