Grijzelingen issue

Ondanks dat de Boeing 777-300ER van EVAAIR mudvol wordt afgeladen, kiest vlucht BR0079 precies op de aangegeven tijd het luchtruim. Tussen de 10 en 11uur, afhankelijk van de snelheid en de tegenwind, wordt de afstand van 9200 km bij -48°op een hoogte van om en nabij de 37.000 feet overbrugd; ik zittend, met twee medepassagiers naast me, aan het gangpad achter in het toestel. Het gezelschap aan boord is gemêleerd: veel kalend-grijzende witneuzen, leeftijdgenoten, al dan niet vergezeld van hun Thaise lief, en Taiwan Chinezen.

Iedereen heeft zo zijn eigen bestemming, de man naast me gaat zijn vrouw met hun 10 jarig zoontje op 6 uur bussen van Bangkok ergens in de binnenlanden van Thailand ophalen. Zij zijn een half jaar bij haar moeder/oma geweest en willen terug naar Nederland. De jongen aan het raampje maakt een stopover van een paar dagen in Bangkok om door te vliegen naar Nieuw Zeeland en, mits mogelijk, ook naar de Fiji eilanden. Het meisje voor hem heeft een half jaar onbetaald verlof gekregen. Ze is onderweg naar Australië en gaat daar rondtrekken en mogelijk, hoewel illegaal, ook nog werken. De dame, met wie ik bij het toilet sta te wachten, kijkt met haar man uit om hun dochter in Bangkok na zoveel tijd weer te ontmoeten. Hun schoonzoon werkt bij een buitenlands bedrijf en heeft de expat status. De heren achter me gaan op zoek naar een nieuwe vakantie liefde.

Ten noorden van Turkije boven de Kaspische zee brengt een pilletje me naar dromenland. Boven Bangladesh ten zuiden van de Himalaya word ik weer wakker, waarschijnlijk van de uit de voorbijrijdende trolleys opstijgende ontbijt geuren.

Vanwege voorliggers nog een extra rondje draaien boven Bangkok en dan is de touchdown is nabij. Goed gehumeurd met het ingevulde visum formuliertje, uitgereikt in het vliegtuig, in de hand wordt het aansluiten in de rij voor de douane. In deze rij staan ook aankomende passagiers, die zo’n formulier niet hebben gekregen, niet hebben ingevuld of niet hebben begrepen wat ze ermee moeten. Het zijn meestal Chinezen. Tegen de stroom van de wachtende rij in moeten ze dan terug om zo’n formulier ergens zien te scoren en in te vullen. 

Mijn formuliertje wordt goed bevonden. Na het goedkeuren van ál mijn gescande vingers en het maken van een foto wordt er weer een bladzijde in mijn paspoort vervuild met de benodigde blauwe visumstempel, inclusief de geldigheidsdatum.

Er zijn weinig toeristen, daardoor valt het in Thailand wonend straatmeubilair, grijzende, dikbuikige, bierdrinkende Engelsen, Amerikanen, Scandinaviërs, Zwitsers en Hollanders, mannen, die in hun jeugd zijn blijven steken of het in hun land niet hebben gevonden, veel meer op. Vooral Zwitsers hoor je regelmatig op een zeurderige wijze hún verhaal betweterig oreren. Door de niet aanwezigheid van vele “Farang”, uitgesproken door de Thai als Falang, blanke buitenlanders, ben ik vaker een potentieel target van de ontelbare verkopers.

Allemaal hebben ze een mobieltje, maar zij hebben er geen last van dat veel hotels de afgelopen week anderhalve dag geen internet hadden. Toen ik navraag deed bij de Thaise guesthouse staff van wat er aan de hand was, haalden zij berustend hun schouders op en zeiden ongeïnteresseerd: “maybe bad weather somewhere”. Dat zou kunnen, omdat het in het binnenland soms nog flink kan spoken, ondanks dat het tegen het einde van de regentijd aanloopt. De Noorse baas die ik later sprak, zei dat in de buurt op een belangrijk knooppunt van elektriek, een paar meter boven de grond, iets was ontploft en de bedrading in de hens was gegaan. 

Alle bedrading, waaronder ook de draad van internet, loopt hier boven de grond. Niet één maar soms wel zestig. Op een kruispunt had het inderdaad behoorlijk gebrand. De grond lag bezaaid met overblijfselen van afgebroken en gesmolten draad. De restanten vanwaar eens stroom en internet doorheen ging, hingen nu afgebroken te bungelen aan de diverse palen. Na anderhalve dag waren de hotels wederom met de wereld verbonden.

Het Thaise schrift is niet te lezen en zou je het kunnen lezen dan snap je niet wat er bedoeld wordt. Op de markt en in winkels wil men dit wel eens ondervangen door bordjes met Engelse benamingen te plaatsen bij de artikelen. Dat zou de oplossing kunnen zijn, denk je, maar een bordje met “Pad That” is geen patat, maar een eenpansgerecht met noedels, en een bordje met “Pork” blijkt een schaaltje met patat te zijn.

De afstemming op de Westerling is niet altijd gemakkelijk. Dat geldt ook voor de hoogte van het sanitair. Dat is ontworpen op de grootte van de Thai. Je kijkt altijd boven de spiegel om je haren te kammen en aan de wasbak kun je op je knieën je tanden poetsen of je scheren. Ook de urinoirs in openbare gelegenheden zijn lager dan wij gewoon zijn en hebben ook nog eens een laag opstaand randje. Wanneer je, net aangekomen, in een nog schone spijkerbroek, na een nodige urinoirgang naar buiten loopt, merk je als grijzeling niet onregelmatig, dat de pijpen van je broek op kniehoogte opspetterend gezegend zijn, dankzij je eigen gedruppel in het te lage urinoir.